II wojna światowa była zderzeniem gospodarek, ideologii, armii i całych narodów. Było to również starcie forteli militarnych po obu stronach. Żołnierze radzieccy wykazywali się niekiedy wyjątkową pomysłowością. Tak więc, na przykład, po 1943 r. Bojownicy czołgów zaczęli wieszać zwykłe wiadra na pistoletach swoich metalowych bestii przed rozpoczęciem bitwy. Zakładano ją jak czapkę na samym brzegu pnia. Z pewnością wielu zapyta: „no i dlaczego?!”
W 1941 roku Związek Radziecki był uzbrojony w bardzo potężne i nowoczesne czołgi T-34. Ciężki KV-1 był również dużym zagrożeniem dla Niemców. Jednak do 1942 roku sytuacja wywróciła się do góry nogami. Wehrmacht otrzymał zaktualizowane modele czołgów Pz. Kpfw. IV, a także po raz pierwszy pojawili się wyspecjalizowani „zabójcy czołgów” Pz. Kpfw VI Ausf. H, lepiej znany po prostu jako czołg Tygrys. Od tego momentu aż do końca wojny Związek Radziecki był w stanie nadrobić zaległości w kwestii czołgów. Zasadniczo nowe czołgi weszły do Armii Czerwonej dopiero w 1944 roku. Były to długo oczekiwany T-34-85 i oczywiście „wysokiej jakości czołg wzmacniający” IS-2. Ten ostatni został opracowany w 1943 roku i został pomyślany jako konkurent Tygrysa na polu bitwy.
Właściwie to czołg IS-2 jest tym, co nas dzisiaj interesuje. Co ma ten pojazd bojowy, czego nie ma ani KV, ani T-34? Pierwszą rzeczą, która rzuca się w oczy, jest obecność kompensatora hamulca wylotowego. Nie było ich na działach większości czołgów z początkowego etapu wojny. Tutejszymi pionierami byli pod wieloma względami Niemcy. Pistolety z kompensatorami to nie tylko „Tygrys”, ale także „Pantera”. Związek Radziecki miał kompensatory na czołgach IS-2, sojusznicy na późniejszych czołgach „Komet” (Wielka Brytania) i „Sherman: Easy Eight” (USA). I pod tym względem IS-2 wyróżniał się na tle innych radzieckich czołgów. Co więcej, był łatwo rozpoznawalny z daleka dzięki swojemu profilowi, głównie dzięki obecności kompensatora hamulca wylotowego.
>>>>Pomysły na życie | NOVATE.RU<<<<
Właściwie z tego powodu sowieccy czołgiści zaczęli umieszczać wiadra na działach T-34. Dokonano tego, aby wprowadzić w błąd niemiecki wywiad. Z daleka obserwator mógł pomylić radziecki średni T-34-85 z ciężkim IS-2. W ten sposób można było na przykład oszukać niemieckie „Tygrysy” co do obecności radzieckich czołgów ciężkich (których w rzeczywistości nie było) i tym samym zwabić je w pułapki artyleryjskie. Ponadto rzekomo stale rosnąca liczba czołgów IS-2 wywarła przygnębiający wpływ psychologiczny na Fritza.
W kontynuacji tematu czytaj o Centurion Mk.3: dlaczego i jak brytyjski czołg zniszczył własną załogę.
Źródło: https://novate.ru/blogs/310522/63145/