Rewolucja rosyjska z 1917 r. i wojna domowa, która po niej nastąpiła, to te wydarzenia w historii rodzimej i niegdyś wspólnej Ojczyzny, które aż do teraz dzielą ludzi na „naszych”, a nie na „naszych”. Żadna inna karta szeroko rozumianej historii Rosji nie rysuje takiego podziału między obywatelami byłego ZSRR jak ta. Rana pozostawiona w 1917 r. nadal krwawi na tle nowych „starych” problemów, pilnie przyswajając różnorodną mitologię.
„Walczyli w szarym świetle wrześniowego poranka nad brzegami rzeki, rodem z każdego Rosjanina, o tę samą Rosję, której szczęście i chwałę rozumiano na różne sposoby”. - z powieści „Czerwoni i Biali”, Aldan-Semenov Andrey Ignatievich, 1970.
Należy od razu zauważyć, że wiele pojęć, terminów i nazw używanych w wydarzeniach rewolucji rosyjskiej i wojny domowej w Rosji ma długą genezę i sięga aż do XVIII wieku. Co więcej, wiele terminów z tej niespokojnej epoki w żadnym wypadku nie pochodzi z Rosji. Znaczna część koncepcji wyemigrowała z Francji, gdzie w 1789 r. wybuchła trwająca 10 lat Wielka Rewolucja Francuska. rewolucja i wojna domowa, w wyniku których proklamowana została I Republika i absolut” monarchia. Rewolucja Francuska była ważnym wydarzeniem w historii Europy, dając impuls ruchowi rewolucyjnemu i walce z feudalizmem w celu ustanowienia kapitalizmu jako bardziej postępowa forma stosunków społeczno-gospodarczych: rewolucja hiszpańska 1820, powstanie dekabrystów w Rosji 1825, rewolucja niemiecka 1848, komuna paryska 1871 itp.
To Francja dała światu znaczną część koncepcji „rewolucyjnych”, jak chociażby podział sił politycznych na „prawicowe” i „lewicowe”. Dziś zwyczajowo włącza się liberałów, nacjonalistów i faszystów do „prawicy”. Na „lewo” – socjaldemokraci, komuniści, anarchiści. Chociaż początkowo w samej Francji „prawica” obejmowała zwolenników monarchii konstytucyjnej, a „lewica” obejmowała zwolenników republiki, orędowników radykalnych zmian w społeczeństwie. Następnie ruch rewolucyjny w Europie zapoczątkowany przez Francję dał początek europejskiej i rosyjskiej socjaldemokracji. Dlaczego to wszystko jest ważne? Ponieważ historia imion i symboli uczestników rewolucji rosyjskiej i wojny domowej jest bezpośrednio związana z wydarzeniami końca XVIII wieku.
Dlaczego bolszewików nazywano „czerwonymi”?
Bolszewicy pochodzili z rosyjskiej socjaldemokracji. Do 1917 r., a także we wczesnych stadiach wojny domowej, bolszewicy niczym gąbka wchłonęli najbardziej „lewicowych” przedstawicieli innych partii ludowych, którzy pojawili się w Imperium Rosyjskim. Z nielicznymi wyjątkami wszyscy byli w taki czy inny sposób przedstawicielami tej samej socjaldemokracji. Jednym z głównych symboli tego nurtu politycznego był i pozostaje czerwony.
Dziś oficjalnym symbolem socjaldemokracji jest czerwona róża zaciśnięta w pięść robotnika. Czerwona róża symbolizuje krew, którą zwykli ludzie przelewali w licznych zamieszkach, buntach, powstaniach i rewolucjach przeciwko swoim oprawcom: właścicielom niewolników, panom feudalnym, kapitalistom. Dlatego sztandar socjaldemokracji, a jednocześnie sztandar bolszewików i całego ruchu komunistycznego ma ten sam czerwony kolor.
Dlaczego przeciwników bolszewików nazywano „białymi”?
Ruch Białych w Rosji nie był bynajmniej monolityczną siłą. W jej skład weszli monarchiści, zwolennicy monarchii konstytucyjnej i republikanie różnych wyznań. Sami biali nie nazywali siebie białymi. W każdym razie na początkowym etapie wojny secesyjnej. Najprawdopodobniej koncepcja została pierwotnie wymyślona przez bolszewików, aby odnosić się do całej masy „elementu kontrrewolucyjnego”. Istnieje również wersja, w której później określenie „Biała Gwardia” zostało ustalone jako antypoda koncepcji „Czerwonej Gwardii” – formacji wojskowych bolszewików, które pojawiły się wraz z początkiem wojny.
Samo pojęcie „biały” w odniesieniu do obrońców starego porządku i wrogów rewolucji nie zostało po raz pierwszy wymyślone w Rosji. „Biały” to nazwa nadana żołnierzom króla francuskiego, którzy walczyli z rewolucjonistami w XVIII wieku. Nazwa pojawiła się ze względu na heraldyczne kolory królewskiego domu Francji: białe płótno ze złotymi liliami. Ponieważ bolszewicy aktywnie studiowali doświadczenia Wielkiej Rewolucji Francuskiej, aktywnie pożyczali koncepcje z jej historii dla swojej propagandy. Istnieje również niezerowe prawdopodobieństwo, że narysowanie analogii i utrwalenie nazwy w życiu codziennym przyczynił się do występu studentów białej wstążki w Moskwie przeciwko bolszewicki pucz w Październik 1917.
>>>>Pomysły na życie | NOVATE.RU<<<<
No dobrze, więc kim są Zieloni?
Każdy inny „bękart”, który jeździł wozami i pił wódkę! Oczywiście żart. Wśród „zielonych” było wielu godnych ludzi z własnymi przekonaniami i własną wizją przyszłości wspólnej niegdyś Ojczyzny. Oczywiście nie należy nadmiernie romantyzować i należy zawsze pamiętać, że podczas wojny domowej wszystkie strony konfliktu zdołały podnieść ręce po łokcie w błocie i krwi. Oczywiście najjaśniejszym i najbardziej godnym przedstawicielem ruchu zielonych jest ukraiński anarchista i rosyjski rewolucjonista Nestor Iwanowicz Machno, lub po prostu (ukr.) „Ojciec Machno”.
Właściwie pod nazwą „Zielona Armia” wszystko jest niezwykle proste. Swój przydomek otrzymali ze względu na to, że w większości używali flag w kolorze zielonym (choć zdarzały się wyjątki). Nie nazywali się też „zielonymi”. Nie byli monolityczną siłą. Najczęściej „zieleni” byli po prostu chłopskimi buntownikami, którzy w równym stopniu nie rozpoznawali ani „białych” ze swoimi starymi porządkami, ani „czerwonych” ze swoimi nowymi, nie zawsze jasnymi dla zwykłych ludzi porządkami. W końcu część „zielonych” została pokonana, część dołączyła do „czerwonych”.
Jeśli chcesz wiedzieć jeszcze ciekawsze rzeczy, to powinieneś poczytać o tym dlaczego w ZSRR sklejano stare gazety na ścianach.
Źródło: https://novate.ru/blogs/220422/62788/