Błędem byłoby sądzić, że niemiecki czołg „Tygrys” uchodził za bezużyteczną, wiecznie łamiącą i mało efektywnie absorbującą zasoby „zabawkę”. Gdy Tygrysy pojawiły się na froncie wschodnim, wszyscy razem z nimi płakali. Najpierw Armia Czerwona, a potem wojska alianckie, które znacznie później spotkały się z „Tygrysami” na innych frontach. Ale ile kosztowało wyprodukowanie i utrzymanie tego czołgu?
Do 1945 roku ten niemiecki czołg był alfa drapieżnikiem na polach bitew, m.in. dlatego, że niemieckie dowództwo starało się nie umieszczać „nikogo” w „Tygrysach”. Na przykład na Drugim Froncie wszystkie załogi tych pancernych „kotów” były weteranami czołgistów z frontu wschodniego. W dużej mierze z tego powodu po II wojnie światowej w kulturze zachodniej ukształtował się mit asów pancernych na Tygrysach. Najczęściej załogi nie były asami, ale mimo to miały solidne doświadczenie bojowe do 1944 roku na innych pojazdach.
Głównym problemem wszystkich niemieckich czołgów w porównaniu z radzieckimi i amerykańskimi jest ich wyjątkowo niska produkcyjność. Dokładniej, możliwości produkcyjne. Liczby dotyczące wymaganych roboczogodzin poświęconych na produkcję jednego czołgu mówią same za siebie. Na przykład PzKpfw III i PzKpfw IV wykonały odpowiednio 55 i 75-80 tys. roboczogodzin. Dla porównania T-34 zabrał około 17,6 tys. roboczogodzin. W przybliżeniu taką samą ilość pracy wydano na amerykańskie Shermany. A to są maszyny o porównywalnych parametrach. A teraz do rzeczy głównej: jeden „Tygrys” w 1944 r. zabrał prawie 500 tysięcy roboczogodzin pracy. Samochód okazał się zacięty, ale w tym konkretnym przypadku historia pokazała, że liczba bije klasę.
>>>>Pomysły na życie | NOVATE.RU<<<<
Kolejnym problemem są koszty produkcji. Czołgi niemieckie były zauważalnie droższe od alianckich. Tak więc za cenę jednego PzKpfw IV w 1945 roku można było wyprodukować około 1,3 czołgów T-34. Dla jednej „Pantery” w 1945 roku można było wykonać około dwóch 34-tek. Ale jeden „Tygrys” kosztował aż cztery T-34 wyprodukowane w 1945 roku. A po wypuszczeniu sowieckich czołgów nadal mielibyście pieniądze na farbę i lody. W Reichsmarkach „Tygrysa” szacowano na około 250 tys. Przeliczanie kursu na współczesne nie jest wcale poprawne, ale dziś byłoby to około 61,5 miliona rubli rosyjskich. Dla porównania, nowoczesny czołg T-90AM kosztuje budżet 338 mln rubli.
Nie sposób nie przypomnieć, że „Tygrysy” „zjadły” zauważalnie więcej niż inne czołgi II wojny światowej. Na 80-kilometrowy marsz autostradą samochód potrzebował około 520 litrów paliwa. To 27 puszek po 20 litrów. Przy każdej regularnej wymianie oleju do Tygrysa trzeba było również wlać 28 litrów oleju silnikowego. Kolejne 30 litrów w skrzyni biegów. Kolejne 5 litrów oleju do mechanizmu obrotowego wieży i 7 litrów do wentylatora silnika. Grzejnik wodny został napełniony 120 litrami wody. Zgodnie z przepisami, całe to wodno-olejowe bogactwo powinno być wymieniane co 5 tysięcy kilometrów podczas przejazdu przez plac miejski. W terenie wymianę płynów technicznych trzeba było robić co 500 km, a jeszcze częściej przy stabilnie zanieczyszczonych filtrach powietrza. Po 1943 r. instrukcja techniczna „Tygrysa” dla nowych załóg zaczynała się od słów o tym, ile kosztuje ten czołg i ile pieniędzy na jego utrzymanie wydaje nazistowska ojczyzna.
Jeśli chcesz wiedzieć jeszcze ciekawsze rzeczy, to powinieneś poczytać o tym jakie były wady radzieckiego czołgu IS-2i w czym był gorszy od niemieckich czołgów.
Źródło: https://novate.ru/blogs/270122/61965/