Kiedy nazwa „Ural” brzmi w odniesieniu do sowieckiej technologii, pierwszą rzeczą, jaką większość ludzi pamięta, jest legendarna ciężarówka wojskowa. Jednak dzisiaj nie wszyscy pamiętają, że kiedyś z dokładnie taką samą nazwą na falach szedł ogromny sowiecki statek, największa jednostka nawodnej floty nuklearnej sowieckiej marynarki wojennej Unia.
To były lata 70. na zewnątrz. Pod koniec dekady nastąpiła kolejna eskalacja stosunków międzynarodowych między blokami wojskowo-politycznymi. Świat po raz kolejny zaczął przygotowywać się do nowej wielkiej wojny z nową energią. USA zagroziły ZSRR rakietami nuklearnymi nowej generacji, kosmicznym systemem obrony przeciwrakietowej i kilkoma innymi „ciekawymi” gadżetami. Radzieccy projektanci otrzymali zadanie stworzenia nowego „wszechwidzącego oka”, które mogłoby śledzić wystrzeliwanie amerykańskich pocisków.
Kiedy dokładnie rozpoczął się rozwój SSV-33 „Ural”, nie wiadomo. Wiadomo jednak na pewno, że statek został postawiony w stoczni w czerwcu 1981 roku. Stworzyli statek radarowy na terenie stoczni nr S-810. A już w maju 1983 r. SSV-33 został uruchomiony i rozpoczął się ostatni etap budowy. Przed nami długi okres prób i testów. Okręt rozpoczął służbę bojową 7 stycznia 1989 roku. Skrót „SV” oznacza tylko „Communication Vessel”. Co ciekawe, okręt oparto na dość starym projekcie gigantycznego rudowca, który powstał w ZSRR w 1941 roku. Następnie II wojna światowa uniemożliwiła realizację projektu.
Statek o wyporności 32 780 ton został wprawiony w ruch za pomocą reaktora jądrowego, współpracującego z dwoma kotłami KVG-2, które jako paliwo zużywały olej opałowy. Całkowita moc elektrowni Ural wynosiła 66 500 KM. Długoterminowa autonomiczna nawigacja statku komunikacyjnego wynosi 180 dni z prędkością 21,6 węzła (około 40 km/h). Załoga statku liczyła 950 osób. Ponadto 400 z nich było oficerami i kadetami. Na statku znajdowało się również trochę uzbrojenia: cztery 30-mm armaty AK-630, cztery 12,7-mm karabiny maszynowe Utes, dwa 76-mm armaty przeciwlotnicze, MANPADS Igla i broń przeciw okrętom podwodnym Rain. Na statku bazował również śmigłowiec Ka-27.
Głównym zadaniem okrętu łączności jądrowej był rozpoznanie radarowe. „Ural” miał być zaangażowany w przechwytywanie i podsłuchiwanie łączności radiowej między statkami i instalacjami wojskowymi NATO na Pacyfiku. Okręt pełnił służbę bojową do 1989 r., do czasu przeniesienia całej załogi do rezerwy decyzją władz. Oficjalnie statek służył do 2001 roku, a już w 2008 roku do dyspozycji oddano unikalny statek komunikacyjny.
W kontynuacji tematu czytaj o ile możesz zarobićjeśli wystrzelisz wielki tankowiec na metal.
Źródło: https://novate.ru/blogs/261021/61029/