Wśród templariuszy jest wiele osobistości, które według standardów średniowiecza dożyły fenomenalnych wieków. Na przykład w Zakonie Ubogich Rycerzy Chrystusa byli przedstawiciele w wieku 70-80 lat. Większość ludzi w tamtym czasie nie mogła nawet marzyć o czymś takim. Jaki jest ich sekret? Może nie bez powodu król francuski spalił na stosie mistrza zakonu i lwią część jego członków za „czary”?
Oczywiście u templariuszy nie było czarów, a król Filip IV Przystojny osądził i dokonał egzekucji znacznej części europejskich templariuszy z czysto pragmatycznych powodów. Tyle, że monarcha wiele zawdzięcza czcigodnym rycerzom i zamiast czekać na kolekcjonerów z zamówień, postanowiłam pójść starą, sprawdzoną drogą: zrobić tak, żeby można było już zwrócić pieniądze nikt. Ta niewyszukana sztuczka biznesowa była z powodzeniem stosowana przez „kupców” na przestrzeni wieków i działa prawie zawsze (nigdy nie rób tego sam).
Teraz kilka słów o średniej długości życia w średniowieczu. Po pierwsze, naprawdę był znacznie niższy niż współczesny. Po drugie, większość współczesnych ludzi tak naprawdę nie wyobraża sobie, jak to wyglądało w praktyce. Faktem jest, że niska wartość średniej długości życia w średniowieczu wynika przede wszystkim z wysokiej śmiertelności niemowląt, a także wysokiej śmiertelności matek podczas porodu. Ci szczęśliwcy, którzy przeżyli pierwsze 10-12 lat po urodzeniu, mieli wszelkie szanse na dotrwanie do 45-60 lat bez żadnych problemów. Poza tym oczekiwana długość życia składała się z tych samych czynników, co dzisiaj: dostępności i rozwoju medycyny, złożoności pracy i diety. Dzieje się tak, jeśli nie bierzemy pod uwagę różnych skrajnych przejawów, takich jak wojna, infekcja itp.
Właściwie, podobnie jak dzisiaj, wiele zależało od stylu życia i diety danej osoby. Z jednej strony szlachta i duchowieństwo jedli przeciętnie lepiej niż większość chłopów i mieszczan. Jedli więcej, w dodatku w ich diecie w większości przypadków był jakiś rodzaj mięsa. Co prawda pojawił się tu tzw. „paradoks antropologiczny”, kiedy ludzie lepiej odżywiający się, ale osoby prowadzące nieaktywny tryb życia zmarły wcześniej niż osoby prowadzące aktywny tryb życia, ale szczerze kiepskie jedzenie. Na przykład wielu członków szlachty często cierpiało na podagrę, która prowadziła do przedwczesnej śmierci. A głównym źródłem dny moczanowej w tym czasie było mięso.
Medycyna w średniowiecznej Europie była szczerze w powijakach, pomimo całego starożytnego dziedzictwa. Jednak dobór naturalny (niezależnie od tego, jak cynicznie by to zabrzmiało) wykonał swoje zadanie: najczęściej tylko ludzie z dobrym układem odpornościowym przeżyli w dzieciństwie przed pojawieniem się antybiotyków. Dlatego zarówno średniowieczny chłop, jak i rycerz jako całość byli bardziej wytrwali niż współczesny człowiek. Z drugiej strony, prawidłowe odżywianie naprawdę zadecydowało o wielu. A templariusze mieli u niego całkowity porządek.
>>>>Pomysły na życie | NOVATE.RU<<<<
Z jednej strony w wojskowym zakonie monastycznym na wszelkie możliwe sposoby propagowano ascezę i przestrzeganie obrzędów religijnych. Z drugiej strony dotyczyło to przede wszystkim „światowych” członków zakonu i nie-wojowniczych mnichów. Wojskowe skrzydło zakonu przestrzegało zasad kościelnych w zakresie żywienia czysto formalnie. Wcale nie dlatego, że jej przedstawiciele nie byli „dobrymi chrześcijanami”, ale dlatego, że nawet najbardziej uparci fanatycy religijni rozumieli, że na polu bitwy nie ma pożytku z głodnego wojownika, wyczerpanego wielkim postem dokładnie żaden.
Dlatego bracia rycerze jedli bardzo dobrze jak na średniowieczne standardy: jedli warzywa (przede wszystkim rośliny strączkowe), jadł mięso i kurczaka, ryby różnymi metodami gotowania, jaja kurze, nabiał produkty. Głównym napojem było wino. Przy całym tym „bogactwie” większość zwykłych braci nie miała najmniejszej szansy, aby pokryć się warstwą tłuszczu, ponieważ stale pełnili służbę wojskową. W rezultacie templariusze połączyli wszystkie warunki niezbędne do długiego życia: zbilansowaną dietę, aktywność fizyczną, silną odporność. Stąd liczni przedstawiciele, którzy dożyli 60, a nawet 70 lat. Oczywiście, jeśli strzała saraceńska nie trafiła wcześniej w oko.
W kontynuacji tematu czytaj o średniowieczna zbroja: Czy naprawdę uratowali rycerzy.
Źródło: https://novate.ru/blogs/051021/60761/