Najsłynniejszym krajowym pistoletem maszynowym II wojny światowej był i pozostaje PPSz. Jednak obok dzieła Szpagina, przez całą wojnę w parze szedł inny, nieco mniej znany pistolet maszynowy zaprojektowany przez Sudajewa. Jeśli PPSh został wydany w nakładzie 6 mln egzemplarzy, to PPS został wyprodukowany w ilości 2 mln egzemplarzy. Mimo imponującego opóźnienia maszyna nadal cieszyła się ogromną popularnością wśród żołnierzy. Ale który z nich był bardziej kochany przez żołnierzy z pierwszej linii?
Jeśli wybór myśliwca między karabinem maszynowym a karabinem w warunkach II wojny światowej był w większości przypadków oczywisty i jednoznaczny, to wybór między różnymi karabinami maszynowymi to zupełnie inna sprawa. Pomimo tego, że PPSh i PPS były dość podobne pod względem cech bojowych, a nawet używały tego samego naboju, opinie różnych żołnierzy na froncie na ich temat mogły się znacznie różnić. I chociaż żołnierze z pierwszej linii kochali oba karabiny maszynowe na swój sposób, niesprawiedliwie byłoby pamiętać, że oprócz mocnych stron każdej broni są też i słabości.
1. Dlaczego pochwalił i zbeształ Shpagina?
Przede wszystkim żołnierze radzieccy chwalili PPSz za prostotę, gdyż był niezwykle i równie ważny, zarówno w sytuacji bojowej, jak i podczas szkolenia rekrutów. Skuteczny ogień z PPSh mógł być prowadzony na odległość do 300 metrów, co jest bardzo dobre nawet jak na standardy „karabinowe” z czasów II wojny światowej. Najczęściej PPSh były używane do walki na dystansie 100-200 metrów. Jednocześnie PPSh miał też bardzo konkretne niedociągnięcia…
>>>>Pomysły na życie | NOVATE.RU<<<<
PPSz został zbesztany przez żołnierzy radzieckich za ich dużą wagę, szybko zużywający się odbłyśnik zużytych łusek, częsty pęknięcie zatrzasku korpusu, częste pękanie amortyzatora, jakość wykonania również pozostawiała wiele do życzenia pień. Doświadczeni żołnierze skarżyli się również na zbyt dużą szybkostrzelność, przez co PPSz miał opóźnienia w wyniku wycieku naboju. Żołnierze z pierwszej linii chcieli także uzyskać zmniejszoną okiennicę, ponieważ było więcej problemów z siecią do Shpagin, niż byśmy chcieli.
2. Dlaczego Sudajew był chwalony i skarcony?
Przede wszystkim PPS był chwalony przez żołnierzy radzieckich za jego mniejszą wagę i wymiary, a także za zwartość dzięki składanej kolbie. Możliwe było prowadzenie skutecznego strzelania z PPS na dystansie 100-200 metrów. Jednocześnie karabin maszynowy wywołał jeszcze więcej skarg ze strony wojska niż nieszczęsny PPSz z całą swoją „specyfiką”.
Niska waga broni jest dobra. Jednak w przypadku PPP wyrosła z tego jedna poważna wada. Ze względu na małą masę maszyny podczas strzelania, rzucała więcej, co z kolei wpływało na celność strzelania. Poza tym PPS nie był aż tak wytrzymały, a momentami niektóre jego części naturalnie się wyginały… Zdarzały się nawet przypadki, gdy kolba od karabinu maszynowego odłamywała się. Wszedł do opatrunku i odbiornika sklepu. Generalnie jakość wykonania pozostawiała wiele do życzenia nawet bardziej niż w przypadku PPSh. Pojawił się również problem niewypałów spowodowanych zbyt głębokim wejściem naboju do komory.
W kontynuacji tematu czytaj o dlaczego karabin maszynowy Lewisa był taki gruby pień.
Źródło: https://novate.ru/blogs/060622/63210/