Czy kiedykolwiek zwróciłeś uwagę na fakt, że większość sowieckich czołgów ma rolkę z gwiazdką umieszczoną z tyłu? części gąsienicy, podczas gdy zdecydowana większość niemieckich czołgów w czasie II wojny światowej znajduje się na froncie Części. Jest całkiem oczywiste, że istnieje pewna zasadnicza różnica między tymi dwoma typami konstrukcji. Jaki jest powód wyboru lokalizacji koła zębatego?
Historia śmigieł gąsienicowych sięga końca XIX wieku. Jednak w postaci rozpoznawalnej dla współczesnego człowieka „gąsienice” pojawiły się dopiero na początku XX wieku. Rozwój śmigieł gąsienicowych był w dużej mierze związany z rozwojem pierwszych ciężkich pojazdów opancerzonych, których ludzie zaczęli używać na polach II wojny światowej. Pionierami w tej dziedzinie były Wielka Brytania, Francja i Niemcy.
Napęd gąsienicowy może mieć kilka rodzajów układu - lokalizację i organizację rolek. Może również różnić się kształtem ogniw gąsienicowych. Jednak w ten czy inny sposób to urządzenie w swojej klasycznej formie zawsze składa się z gąsienice, koła napędowe, koła prowadzące, wspierający oraz rolki jezdne. Koło napinające służy do napinania gąsienicy. Rolki gąsienic i rolki nośne rozkładają ciężar na podłoże i odpowiednio utrzymują napięcie gąsienic. Ale najważniejszą i najciekawszą rzeczą jest koło napędowe, rolka, która swój własny ruch obrotowy zamienia na ruch do przodu pojazdu gąsienicowego.
W różnych konfiguracjach śmigieł gąsienicowych koła napędowe i kierownice są co jakiś czas zamieniane. Należy pamiętać, że koło napędowe czołgu lub ciągnika nie zawsze wygląda jak gwiazdka. Istnieją co najmniej trzy rodzaje takich rolek. Pierwszy - w rzeczywistości samo "koło zębate" lub "koło napędowe z zazębioną przekładnią". W tym przypadku koło posiada pierścień zębaty, który przebija wycięcia w torach. Drugi - "koło napędowe z zębami grzbietowymi". W tym przypadku na gąsienicach znajdują się grzbiety, które wchodzą w rowki na kole napędowym. Trzeci - "koło napędowe przekładni grzbietowej". W tym przypadku gąsienica i rolka oddziałują tylko dzięki sile tarcia. Ważne jest, aby to zrozumieć, ponieważ na wielu radzieckich czołgach nie można znaleźć „gwiazdy”. Najprostszym przykładem jest T-34. Wykorzystuje drugi typ rolek napinających.
Jednak bez względu na to, jaką formę przybierają koła napędowe i prowadzące, najważniejsze pozostaje niezmienne: przy różnych typach rozmieszczenia, wiodące są albo z przodu, albo z tyłu. Czemu? W rzeczywistości wszystko jest dość proste. Lokalizacja rolki prowadzącej jest najczęściej określana przez lokalizację transmisji w samochodzie. Podział czołgów na tej podstawie rozpoczął się podczas I wojny światowej. Konwencjonalnie francuska szkoła budowy czołgów umieściła silnik swoich pojazdów w części rufowej i ulokowała tam skrzynię biegów. Konwencjonalnie brytyjska szkoła budowy czołgów poszła inną drogą: Brytyjczycy umieścili silnik czołgu na rufie, ale przekładnia znajdowała się z przodu. Dlatego francuskie samochody miały koła napędowe w gąsienicach z tyłu, a angielskie - z przodu.
Do czasu II wojny światowej nie zmieniło się to w żaden sposób. Lokalizacja „lidera” nadal zależała od miejsca, w którym zainstalowano transmisję. Od czasów Panzer II Niemcy zaczęli instalować skrzynię biegów na dziobie czołgu, dzięki czemu mieli napęd na przednie koła. W Związku Radzieckim woleli umieścić skrzynię biegów z tyłu, dzięki czemu ich czołgi mają napęd na tylne koła. Ale od czego zależał ten wybór? Ważne jest, aby zrozumieć tutaj: każdy samochód jest zawsze wynik kompromisów. Projekt może być dobry lub zły, ale każdy układ ma swoje wady i zalety.
W połowie XX wieku Niemcy i Amerykanie wykonali dla swoich czołgów napęd na przednie koła, montując przekładnię w nosie wozu bojowego. Umożliwiło to zmniejszenie komory silnika, zamontowanie czołgów pośrodku, co zmniejszyło zagrożenie pożarowe pojazdu, a co najważniejsze, przesunięcie wieży w kierunku środka kadłuba. To ostatnie było bardzo ważne, ponieważ centralne położenie wieży pozwalało zmniejszyć kołysanie działa i zwiększyć celność ognia w ruchu. Jednak układ czołgu z przednią skrzynią biegów był bardziej skomplikowany, zasobożerny i kosztowny, ponieważ konieczne było przeciągnięcie kardana z silnika do skrzyni przez cały czołg. W przyszłości komplikowało to naprawę, a także zwiększało luki w czołgu w bitwie: nieudane trafienie mogło przerwać pracę gimbala, a czołg po prostu stanął jak martwy ciężar.
>>>>Pomysły na życie | NOVATE.RU<<<<
Sowieci poszli inną drogą i zaczęli umieszczać skrzynię biegów z tyłu obok silnika. To sprawiło, że komora silnika była znacznie większa, co wymusiło przesunięcie czołgów do przodu. Zwiększyło się zagrożenie pożarowe samochodu. Musiał również przesunąć przedział bojowy i wieżę do przodu, co negatywnie wpłynęło na celność ostrzału wozu bojowego z ruchu. Z drugiej strony radzieckie czołgi były prostsze i tańsze w produkcji oraz łatwiejsze w naprawie ze względu na bliskość silnika i skrzyni biegów. Do tego nie było długiego gimbala, którego pęknięcie mogłoby sprawić, że czołg stałby się praktycznie bezużyteczny.
Jeśli chcesz wiedzieć jeszcze ciekawsze rzeczy, to powinieneś poczytać o tym dlaczego większość ciągników ma duże tylne koła, a przednie są znacznie mniejsze.
Źródło: https://novate.ru/blogs/300821/60351/
TO INTERESUJĄCE:
1. 7 elementów wyposażenia domu do wrzucenia do worka na śmieci i wywiezienia na wysypisko śmieci
2. Pistolet Makarowa: dlaczego nowoczesne modele mają czarną rękojeść, jeśli w ZSRR był brązowy
3. Dlaczego rewolucyjni marynarze owinęli się w pasy z nabojami?