Pomimo tego, że dzisiejsze technologie budowlane są znacznie bardziej wszechstronne i praktyczne, wielu z nas wciąż z nostalgią wspomina chaty i domy babci na wsiach. A niektórzy mieli szczęście znaleźć prawdziwe chaty-chaty. W rzeczywistości ta technologia budowy z naturalnych materiałów nazywana jest domem turystycznym i była nie tylko starożytna, ale także bardzo rozpowszechniona. A wszystko dlatego, że mimo pozornej prostoty dobrze poradziła sobie z powierzonymi jej zadaniami.
Trudno dokładnie powiedzieć, kiedy należy liczyć historię pojawienia się technologii budowy domów turluch. Rzeczywiście, pomimo tego, że mają dość długi okres eksploatacji, materiały nie pozwalają na ich przechowywanie przez wieki. Możemy jedynie założyć, że jest jednym z najstarszych na terytoriach, na których się rozprzestrzenił. Powodem tej opinii jest prostota znalezienia materiału do budowy i brak jakichkolwiek wymagań dotyczących jego obróbki, jak ma to miejsce na przykład w przypadku tego samego kamienia.
Sam termin „turluk” ma pochodzenie tureckie. Już sam ten fakt sugeruje, że były one dystrybuowane przynajmniej w Azji Środkowej, a także na Kaukazie, Kubaniu i Ukrainie. Jednocześnie wciąż istnieje kilka nazw takich domów: w różnych czasach i miejscach można je nazwać turluchnymi, wiklinowymi chatami, waflowymi chatami.
Interesujący fakt: W rzadkich przypadkach turluk nazywany jest nie tylko domami, ale także płotami z wikliny, w których używa się również wikliny.
W prostych słowach domy turystyczne budowano z wikliny, którą później pokrywano mieszanką gliny i słomy. Powstały w ten sposób nie tylko lokale mieszkalne, ale także budynki gospodarcze. Pomimo tego, że dziś nie ma tak wielu takich domów, dobrze rozumie się zasadę wznoszenia budynku za pomocą jednorzędowego lub dwurzędowego ogrodzenia z wikliny. Ponadto koneserzy zdają sobie również sprawę z różnic w budowie chat w różnych regionach ich rozmieszczenia.
Na przykład domy turystyczne były bardzo popularne wśród Osetyjczyków i Czeczenów. Jednak w przeciwieństwie do tych samych chat kubańskich budowali domy dość długo, ponieważ miały być podzielone na połówki męskie i żeńskie. Dodatkowo konstrukcja była otoczona rodzajem wąskiej galerii, która w rzeczywistości była znacznie powiększonymi nawisami dachu na filarach wsporczych. Tak ciekawy wybór projektu wynikał z konieczności zabezpieczenia ścian przed wilgocią. Ponadto baldachim był często używany do prac domowych.
W wioskach kozackich Kuban budowa miała nieco inne tradycje. Tak więc nawis dachu nie był duży i pokryty strzechą. Ale przeciwnie, mury były grubsze niż te Czeczenów i Osetyjczyków. A sam kształt budynku został wybrany blisko kwadratu, a nie długiego prostokąta - tłumaczyło to specyfikę stylu życia Kuban.
W rzeczywistości możemy powiedzieć, że technologia turystyczna została w jakiś sposób sprowadzona do wiosek Kuban od historycznych poprzedników - Kozaków Zaporoskich. Tak budowali swoje wędzarnie, jednak były one po prostu długie i wąskie. Ta różnica w sylwetkach domów wynika z położenia geograficznego: Sicze Zaporoskie znajdowały się przy bystrzach Dniepru, często na wyspach. Zimy były tam dość wilgotne i mroźne, a wąskie prostokątne domy łatwiej było ogrzać, łatwiej było też pomieścić dużą liczbę mieszkańców.
Dom turystyczny miał wiele zalet: taniość i dostępność materiałów, proces budowy nie wymagał poważnych zasobów pracy i czasu. Ponadto prostota technologii budowy nie przeszkodziła w tym, aby w chatach i domkach turystycznych było ciepło zimą, a chłodno latem. A wielu z tych, którzy wybrali ten typ domu do budowy, również żyło w paramilitarnych warunkach – takich samych Kozacy, na przykład - i dlatego, jeśli nie uciekli, chaty były znacznie łatwiejsze do przywrócenia i nie tak przykro stracić.
Sama budowa przebiegała następująco: w jednym rzędzie montowano słupki pod płot, jeśli planowano stajnię, stodołę lub inne pomieszczenia gospodarcze, aw dwóch rzędach dla budynków mieszkalnych. Odległości między rzędami płotka również zmieniały się w zależności od klimatu. Tam, gdzie jest zimno, szczelina sięgała 70 centymetrów, a w cieplejszych obszarach do 40 centymetrów.
Do samego ogrodzenia z wikliny pobierano młode pnie o średnicy od 5 do 15 centymetrów i przeplatano winoroślą, czasem cienkimi wiązkami trzciny lub słomy. Powlekanie wykonano mieszanką posiekanej słomy i gliny. Proces ten powtarzano kilkakrotnie: najpierw zrobili spoiwo, stosunkowo płynną warstwę, za drugim razem posmarowali ją gęstszą mieszanką, tworzącą ścianki. A trzecia, ostatnia warstwa dzisiaj nazywałaby się finiszem. Po wyschnięciu gotowe ściany były koniecznie bielone wapnem.
Dach chaty był zwykle dwuspadowy, z posadzką ze słupów. Jako materiał pokrycia dachowego wybrano grube wiązki słomy. Nad werandą zawsze budowano baldachim. Ale okna w domkach turystycznych, zwłaszcza starszych, są niewielkie. Jednak szkło było wtedy bardzo drogie. Późniejsze budynki miały już większe otwory okienne.
Inną ciekawą cechą chaty było to, że większość z nich nie ma fundamentu, do którego jesteśmy przyzwyczajeni. Turluki rzeczywiście często były umieszczane bezpośrednio na ziemi, a także posadzkę układano wzdłuż niej. Istniały też warianty z podmurówką, ale były one znacznie rzadsze: tam chrust był niejako osadzony w murze kamiennym.
>>>>Pomysły na życie | NOVATE.RU<<<<
Dziś technologia chat i domów turystycznych praktycznie nie została znaleziona. Bardzo rzadko można zaobserwować jego zastosowanie do budynków gospodarczych na wsiach. Jednak w niektórych osadach zachowały się oryginalne chaty lub na pewno można je zobaczyć w nowoczesnych skansenach etnograficznych.
Oprócz tematu: Zjawisko ziemianki: jak się ją buduje i dlaczego ten typ mieszkania jest wciąż bardzo poszukiwany
Napisz w komentarzach, co o tym myślisz?
Źródło: https://novate.ru/blogs/140321/58188/
TO INTERESUJĄCE:
1. Dlaczego nie możesz spróbować wspiąć się na platformę, jeśli spadłeś na szyny w metrze?
2. Dlaczego amerykańscy mężczyźni noszą T-shirt pod koszulą?
3. Ile litrów benzyny pozostało w zbiorniku, gdy zaświeci się kontrolka (wideo)