Najpierw spójrz na nowoczesny amerykański lotniskowiec, a następnie spójrz na podobny statek z II wojny światowej. Po prostu nie można bez łez spojrzeć na ten żałosny wygląd pływającego pasa startowego. Statki z tamtych czasów wydają się prawie małe. A najważniejsze jest to, że absolutnie nie jest jasne, w jaki sposób te wszystkie, choć małe samoloty, nie tylko mieszczą się na pokładzie, ale też jakoś z niego startują przy tak skromnych rozmiarach place zabaw.
Dwie ważne rzeczy, które należy natychmiast zrozumieć o lotniskowcach. Po pierwsze, od samego początku nie byli mali. Drugi - inscenizowane są zdjęcia, na których cały pokład jest wypełniony samolotami. Porozmawiajmy teraz bardziej szczegółowo o każdym z tych punktów i zacznijmy od rozmiarów, które w rzeczywistości zawsze mają ogromne znaczenie!
Jak wiesz, wszystkiego się uczy przez porównanie. Za największego lotniskowca II wojny światowej uważa się japońskiego „Shinano” o łącznej długości 266 metrów. Dla porównania całkiem nowoczesny lotniskowiec jądrowy „Enterprise” (zwodowany w 1961 r.) Ze Stanów Zjednoczonych ma długość 342 metrów. Różnica jest znacząca, ale nie radykalna. Zwłaszcza, gdy zdasz sobie sprawę, że konwencjonalne "Shinano" startowały z silnikami, a konwencjonalne "Enterprise" teraz wypuszczają samoloty odrzutowe.
Faktem jest, że 250 metrów pasa startowego wystarczy do wystrzelenia lekkiego myśliwca motorowego. Nawet mocno obciążone myśliwce, które między innymi przenoszą torpedy czy bomby, mogą z tego wystartować bez większych trudności. Jeśli samolot jest zbyt ciężki, można by go uruchomić specjalną katapultą, która dodawała samochodowi dodatkowego ładunku bezwładności.
Teraz, jeśli chodzi o dostępność wolnego miejsca na pokładzie. Faktem jest, że podczas gotowości bojowej była prawie zawsze wolna. Większość samolotów znajdowała się w hangarach pod pokładem iw razie potrzeby została podniesiona przez załogę lotniskowca na pas startowy za pomocą windy. Na pokładzie zawsze było tylko kilka samochodów. Dlatego było wystarczająco dużo miejsca na starty i lądowania oraz inne ważne działania.
Ponadto inscenizowane są wszystkie zdjęcia z lotu ptaka, kiedy pokład lotniskowca (zarówno współczesnego, jak i wojennego) jest dosłownie zaśmiecony samolotami. Najczęściej takie zdjęcia są robione podczas konserwacji hangaru, kiedy wszystkie samoloty są podnoszone na pokład. W tej chwili na pokładzie nie ma startów ani lądowań.
CZYTAJ TAKŻE:Jak wyposażony jest magazynek bębnowy słynnego karabinu szturmowego PPSh-41
Teraz do lądowania. Jest dość oczywiste, że start z 250-metrowego pokładu jest znacznie łatwiejszy niż lądowanie na nim. Z tego powodu na lotniskowcach zastosowano „hamulce linkowe”, do których pojazdy w momencie lądowania przylegają do specjalnego haka. Działają bardzo prosto. Hak wisi z tyłu samolotu na małej linie, a specjalny, bardzo mocny kabel jest ciągnięty przez pokład lotniskowca. Sztuczka polega na tym, aby pilot mógł zaczepić linę i natychmiast „opuścić” podwozie maszyny na pokład. Jeśli to nie zadziała za pierwszym razem, samolot leci do nowego koła.
>>>>Pomysły na życie | NOVATE.RU<<<
Ostatecznie na sukces startów i lądowań na lotniskowcu składają się trzy czynniki: doświadczenie pilotów, dobrze funkcjonująca praca marynarzy i oficerów, a także subtelne zrozumienie aktualnej sytuacji z zewnątrz dyspozytor.
Jeśli chcesz poznać jeszcze ciekawsze rzeczy, zdecydowanie powinieneś o nich przeczytać 10 słynnych statków, które przeszły do historii dzięki ich przygodom.
Źródło: https://novate.ru/blogs/180120/53131/