Jak czuli się Hiszpanie, opuszczając swoje ojczyste wybrzeża na wielomiesięczne wyprawy w XV wieku? Jest mało prawdopodobne, aby współcześni ludzie w większości kiedykolwiek byli w stanie zrozumieć, co to znaczy otwierać nieznane i niewidzialne horyzonty w najbardziej dosłownym sensie. Jedno jest pewne - czasami hiszpańscy żeglarze odczuwali straszny ból żołądka, znosili wymioty i biegunkę, a także mieli do czynienia z różnymi halucynacjami. Przyczyną tego wszystkiego może być ostatnia kolacja.
Już w VII wieku n.e. chiński lekarz nadworny Chen Tsang-Shi z dynastii Tang opisał przypadek dziwnej choroby i śmierci człowieka po zjedzeniu ryby morskiej - karang z żółtymi ogonami. Wtedy Tsang Shi z przyczyn obiektywnych nie mógł rozwiązać zagadki, jednak są wszelkie powody, by sądzić, że przyczyna śmierci ryb morskich była taka sama, jak wielu hiszpańskich żeglarzy w XV wieku. Później, w 1520 r., Pisarz sądu hiszpańskiego pod rządami cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego i jednocześnie króla Hiszpanii (zjednoczona Kastylia i Aragon) do Karola V Pedro Martyre D'Anger opisał liczne fakty otrucia marynarzy podczas wypraw Krzysztofa Kolumba, Vasco da Gamy i Fernanda Magellan.
Interesujący fakt:do 1479 r. nie istniała żadna „Hiszpania”. Na Półwyspie Iberyjskim było kilka katolickich królestw, które przez wieki toczyły wojny z Arabami w ramach Reconquisty (kampanii odzyskiwania terytoriów chrześcijańskich, która rozpoczęła się w VIII wieku naszego era!). Największe z nich to Kastylia, Aragonia i Portugalia. W 1479 roku rekonkwista została zakończona i pojawiło się nowe, wciąż bardzo luźne królestwo Hiszpanii, utrzymujące głównie ogromną władzę Izabeli I i Ferdynanda II.
Zatem „technicznie” całą chrześcijańską populację Pirenejów w tamtym czasie można by nazwać „Hiszpanami”, chociaż miejscowi identyfikowali się na podstawie tych „małych” ziem, z których przybyli. Do 1640 r. Królestwo Portugalii było również częścią zjednoczonej Hiszpanii, z jej władcami w unii personalnej. Upadanie narodów we współczesnym sensie zaczęło się dopiero w XVI-XVII wieku, głównie po wojnie trzydziestoletniej (1618-1648) i początkach aktywnego rozwoju kapitalizmu w Europie. Warto zauważyć, że szereg problemów współczesnej Hiszpanii z separatyzmem poszczególnych krajów sięga bezpośrednio od XV wieku.
W następnych stuleciach zapisy o tajemniczym zatruciu rybami morskimi podczas długodystansowych wypraw pojawiały się niekiedy w różnych dokumentach. Dopiero w 1866 roku kubański lekarz Felipe Poei, po przeanalizowaniu wszystkich znanych wówczas przypadków, wprowadził termin „ciguatera”. Naukowiec uważał, że to zatrucie następuje w wyniku spożycia mięczaków morskich, w szczególności planktonu, w organizmie. Po raz kolejny tajemnicza ciguatera przypomniała sobie o sobie podczas drugiej wojny światowej, kiedy amerykańscy żeglarze zaczęli truć się rybami. Następnie US Navy połączyła naukowców i bardzo szybko znaleziono odpowiedź na zagadkę.
Sprawcą zatrucia okazała się specjalna i raczej rzadka biologiczna trucizna zwana ciguatoxin. Substancja ta ma zwyczaj gromadzenia się w mięsie organizmów morskich, głównie ryb w wyniku zjadania alg i planktonu. Początkowo trucizna jest wydzielana przez bruzdnicowate, jednokomórkowe organizmy żyjące w wodzie morskiej na szerokościach tropikalnych i subtropikalnych. Trucizna praktycznie nie jest wydalana z organizmu mieszkańców morza, stopniowo gromadząc się w mięsie w coraz większych ilościach. Ponadto ciguatoksyna jest w większości przypadków nieszkodliwa dla samej ryby.
Substancja toksyczna wpływa na ludzi na różne sposoby. Z reguły skutki zatrucia pojawiają się 1-6 godzin po zjedzeniu ryby. Zatruciu mogą towarzyszyć wymioty, bóle brzucha, osłabienie, biegunka, a nawet omamy. Niektórzy mają szczęście i ich zatrucie ciguatoksyną przebiega praktycznie niezauważalnie. W niektórych przypadkach trucizna jest śmiertelna dla ludzi. Nie ma określonego leczenia, z reguły lekarze stosują ogólny zestaw środków w celu usunięcia zatrucia z organizmu osoby zatrutej.
Według amerykańskiego Urzędu ds. Żywności i Leków (Food and Drug Administration) żywność i lekarstwa) rocznie od 30 do 50 tysięcy przypadków zatruć ciguatoksyna. Jednocześnie amerykańscy lekarze podkreślają, że rzeczywista liczba może być wyższa, ponieważ nie wszystkie przypadki zatrucia są wykrywane z powodu braku objawów klinicznych. Ostatnie najbardziej rozpowszechnione zatrucia ludzi owocami morza zawierającymi tę truciznę odnotowano w Meksyku. Następnie około 100 osób zostało rannych. W większości przypadków toksyna planktonowa gromadzi się w rybach rafowych, a mianowicie w murenie, grouper, seriole, barakuda.
CZYTAJ TAKŻE: 6 niezwykłych statków, które zostały wyposażone w niemal supermoce
Chociaż zatrucie ciguatoksyną jest dość rzadkie, kiedyś wystarczały one, aby przestraszyć odkrywców morskich. Większości hiszpańskich statków nie wolno było łowić na morzu. Łowili ryby dopiero wtedy, gdy na statku zaczęły się prawdziwe problemy z jedzeniem. Jednak nawet wtedy żeglarze próbowali zidentyfikować (tak jak im się wydawało) trującą rybę przez oględziny i wrzucenie srebrnej monety do ucha. Tak więc, jeśli srebro stało się czarne, żeglarze wyrzucili ryby za burtę.
>>>>Pomysły na życie | NOVATE.RU<<<
Jeśli chcesz poznać jeszcze ciekawsze rzeczy, to powinieneś przeczytać dlaczego zelenka nie jest używana w Europie a gdzie „diamenty”.
Źródło: https://novate.ru/blogs/010420/53993/