Na początku lat 90. pojawiły się pierwsze nośniki cyfrowe - płyty kompaktowe. Ale dyski (nawet pirackie) były drogie, a urządzenia do kopiowania cyfrowego nie były jeszcze dostępne. Muzykę z płyty CD można było skopiować tylko na kasetę.
Nawiasem mówiąc, format MP3 pojawił się dopiero w 1994 roku, a odtwarzacz Winamp wyszedł w 1997 roku. Najstarszy plik mp3 na moim komputerze ma datę 1999.
Płyty CD-R zostały opatentowane w 1988 roku, ale początkowo płyty i urządzenia nagrywające były bardzo drogie. Pierwsza nagrywarka CD, która pojawiła się w 1990 roku, miała wielkość pralki i kosztowała 35 000 dolarów. Do 1996 roku cena nagrywarek CD spadła do 1000 dolarów, a czystych płyt do 10 dolarów.
Wtedy dostałem swoją pierwszą nagrywarkę CD. Philips CDD522.
Kupiłem go za 200 dolarów od „pisarzy”, którzy używali tego rejestratora przez całą dobę do nagrywania pirackich płyt. Według ich obliczeń rejestrator był całkowicie zużyty i miał nie więcej niż sto płyt do nagrania. Byłem z tego całkowicie zadowolony, ponieważ cena była dwudziestokrotnie niższa od ceny nowego.
Rejestrator ważył 8 kilogramów, był podłączony przez SCSI i był w stanie zapisywać z pojedynczą i podwójną prędkością (dysk 80 lub 40 minut).
Płyty CD były zielone lub złote.
Pierwsze dwie płyty kupiłem z rejestratorem za 10 $, potem cena zaczęła gwałtownie spadać. O dziwo znalazłem te krążki.
Przez prawie dwadzieścia pięć lat plastik zmienił kolor na żółty, ale krążki są doskonale czytelne. Teraz, kiedy piszę ten post, słucham albumu „Lay it down” z 1996 roku zespołu Cowboy Junkies z jednej z tych płyt.
© 2020 Aleksiej Nadieżin
Głównym tematem mojego bloga jest technologia w życiu człowieka. Piszę recenzje, dzielę się doświadczeniami, opowiadam o różnych ciekawych rzeczach. Mój drugi projekt - lamptest.ru. Testuję żarówki LED i pomagam dowiedzieć się, które są dobre, a które nie.