Nikt nie mógł lub nadal nikt nie próbował ratować? A może fabryka ZiL została celowo zakopana od lat 80.? Które z tych pytań o wiele lepiej odzwierciedlałoby to, co dokładnie stało się z jednym z największych przedsiębiorstw budowy maszyn w Związku Radzieckim? Dlaczego niektóre fabryki i zakłady do produkcji samochodów osobowych i ciężarowych przynajmniej nadal działały, a legenda krajowego rynku dosłownie pogrążyła się w otchłani?
Historia ZiL zaczęła się jeszcze przed nadejściem władzy sowieckiej. Początkowo na terenie przedsiębiorstwa znajdowała się stacja naprawy samochodów importowanych. W związku z tym w tym miejscu w 1916 r. powstała fabryka samochodów. Należał do Domu Handlowego „Kuznetsov, Rubyashinsky and Co.” Początkowo przedsiębiorstwo motoryzacyjne nie miało własnej linii, a jedynie zajmowało się naprawą i montażem śrubokrętów importowanych samochodów FIAT 15 Ter z 1915 roku. To właśnie te ciężarówki od dawna są głównymi produktami. Przyszły ZiL produkował je zarówno w latach wojny domowej 1917-1922, jak i we wczesnych latach ukonstytuowanej władzy sowieckiej.
Ostry zwrot w zakładzie nastąpił, gdy kraj wkroczył na ścieżkę systematycznej industrializacji, a Iwan Lichaczow został mianowany dyrektorem moskiewskiego przedsiębiorstwa. Partia postawiła sobie za zadanie zorganizowanie masowej produkcji ciężarówek nowej generacji, ponieważ to w nich przede wszystkim gwałtownie rozwijająca się gospodarka radziecka była pilnie potrzebna. Najpierw zmodernizowano przedsiębiorstwo. Zakład zakupił również prawa do ciężarówki Autocar 5S w USA, którą przestudiowali radzieccy konstruktorzy, po czym na jej podstawie powstały ciężarówki AMO-3 i ZIS-5.
Zakład Stalina (od 1931 nazwany imieniem lidera) stał się pierwszym przedsiębiorstwem sowieckim, w którym w 1931 roku uruchomiono pierwszą linię montażową. Od 1936 roku firma zaczęła produkować nie tylko ciężarówki, ale także samochody osobowe. To prawda, że początkowo produkowano bardzo niewiele samochodów, więc nie były one przeznaczone na potrzeby zwykłych ludzi, ale dla agencji rządowych i wojska jako pojazdy służbowe. W latach wojny zakład został ewakuowany do Uljanowsk, gdzie produkował sprzęt na front i opanował kilka nowych modeli. W tym ZIS-150. W 1958 roku linia zakładu została uzupełniona o zupełnie nowe ciężarówki 6x6 ZIL-157. Zakład został przemianowany na Zakład Lichaczowa w 1956 roku, zaraz po XX Zjeździe KPZR i kampanii obalania kultu jednostki Stalina.
Mimo złożoności lat powojennych, to właśnie tym razem rozpoczął się „złoty wiek” dla zakładu. Linia przedsiębiorstwa była stale uzupełniana o nowe modele maszyn i modyfikacje silników. Opracowano tu wiele eksperymentalnych technologii na potrzeby wojska i gospodarki narodowej. Specjaliści ZiL pomagali tworzyć nowe fabryki, a także aktywnie wymieniali doświadczenia z obcokrajowcami. Zaraz po wojnie personel zakładu przekroczył 100 tysięcy pracowników, a u szczytu swojej świetności Lichaczow produkował 200 tysięcy ciężarówek rocznie! Firma produkowała również sprzęt specjalnego przeznaczenia, autobusy, sedany, pojazdy terenowe, ciężarówki oraz sprzęt specjalny na potrzeby Armii Radzieckiej. Pod koniec lat pięćdziesiątych produkcja autobusów została oddzielona od macierzystego ZiL. Tak więc pojawił się nowy zakład - LIAZ. W latach 70. w ZIL powstały nowe modele silników, które przeniosły fabrykę na zupełnie inny poziom.
Pierwsze problemy w przedsiębiorstwie zaczynają się w połowie lat 80-tych. Początkowo ZiL stale ma trudności z opracowaniem i wdrożeniem do produkcji nowego modelu silnika. Wtedy zakład nadal nie może „urodzić” z różnych powodów nowego modelu ciężarówki. Do czasu upadku władzy sowieckiej upada również zakład. Wyrwane z niegdyś zjednoczonej gospodarki związkowej przedsiębiorstwo ze swoimi ciężarówkami szybko traci pracę. Wielkość produkcji gwałtownie spada, m.in. pod presją napływających samochodów z zagranicy. Z kolei zarząd podejmuje niezwykle leniwe próby znalezienia nowych partnerów. Sprawa nie wykracza poza zawarcie umów przedwstępnych. Liczba pracowników gwałtownie spada, sklepy się zamykają.
>>>>Pomysły na życie | NOVATE.RU<<<<
Bardzo często słyszy się, że sowieckie fabryki robiły zwykłe bzdury (by nie powiedzieć niegrzecznie, „w popularny sposób”). Obiektywnie rzecz biorąc, jakość produktów wielu sowieckich przedsiębiorstw w latach 80. naprawdę wyraźnie spadła. Ale ten proces spadającej jakości, jak wszystko inne, co miało miejsce od 1986 roku, wywołuje wiele pytań od zainteresowanych. Czy trzeba powiedzieć, że w latach 90. legendarny ZiL został równie „sprytnie” sprywatyzowany przez nowe „skuteczni menedżerowie”, którzy najwyraźniej od samego początku nie byli zainteresowani dalszym przetrwaniem przedsiębiorstw.
Przynajmniej lokalizacja rosyjskich i sowieckich zakładów sugeruje ten pomysł. W rzeczywistości stał na bardzo drogiej ziemi w centrum Moskwy. Większość, być może nie najnowocześniejszego jak na standardy z lat 90., ale wciąż drogiego i sprawnego sprzętu ZiL, została po prostu sprzedana na złom. Warsztaty zostały rozebrane, a po 2014 roku na opustoszałym terenie w szybkim tempie powstały liczne zespoły mieszkaniowe.
Jeśli chcesz wiedzieć jeszcze ciekawsze rzeczy, to powinieneś poczytać o tym 6 krajowych producentów motocykli, którego potomstwo w niczym nie ustępuje zagranicznym odpowiednikom.
Źródło: https://novate.ru/blogs/271121/61374/