Kiedy dochodzi do konfliktów zbrojnych, używa się najlepszej broni. Jednak nawet one nie zawsze okazują się skuteczne w określonych warunkach - wtedy zaczyna się opracowywanie nowej broni, która powinna pomóc. Tak powstał projekt, aby stworzyć maszynę o wyjątkowej śmiertelności. Mowa o radzieckim samolocie M-25, któremu nadano bardzo trafny przydomek - „Hell Mower”.
Powszechnie uważa się, że historia tego wyjątkowego projektu nie mogłaby się rozpocząć, gdyby nie pierwszy konflikt zbrojny między ZSRR a innym dużym państwem po Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej. Mówimy o starciach na wyspie Damansky w 1969 roku. Wówczas użycie czołgów nie przyniosło oczekiwanego skutku, a radziecka straż graniczna poniosła znaczne straty, dopóki nie użyli wielu systemów rakietowych. Stało się więc jasne, że trzeba szukać nowych metod masowego niszczenia wroga.
Dowództwo radzieckie było pod wrażeniem wyników konfliktu z Chińczykami, toteż prace nad stworzeniem nowej broni toczyły się na dużą skalę. W szczególności w rozwój zaangażowana była większość instytutów badawczych i biur projektowych Ministerstwa Obrony Narodowej oraz resortowych resortów ZSRR. Wśród tej dość dużej listy znalazło się Biuro Projektowe V. M. Myasishchev. Projekt „samolotu specjalnego przeznaczenia” został nazwany „Temat 25”, ten sam numer został później przypisany do samolotu jako indeks.
Większość cech technicznych w tamtym czasie była nadal w fazie rozwoju, ale uderzająca siła przyszłości samolot szturmowy był już znany - miała to być wojna szokowa, która powstaje po pokonaniu dźwięku bariera. Jego moc jest tak wielka, że podczas lotu na małej wysokości stanowi śmiertelną broń dla personelu potencjalnego wroga.
Po badaniach przeprowadzonych w ramach projektu TsAGI sformułował główne tezy dotyczące projektu i właściwości technicznych. Samolot musi być dużych rozmiarów, z wymaganą masą startową i wystarczająco mocnymi silnikami, które zapewniłyby możliwość osiągania prędkości ponaddźwiękowej na małej wysokości.
Ponadto przemyślano rozwiązania dotyczące głównej funkcji tej maszyny - tworzenia fali uderzeniowej o wymaganej sile. W tym celu przewidziano wykonanie specjalnych elementów kadłuba, które eksperci nazywają „falowodem”. Zaproponowano wykorzystanie jako takiej jednostki tzw. Nosa „nieaerodynamicznego”, tzw. Schematu „kaczki”.
Jednak już na etapie wyboru technologii do produkcji M-25 pojawiły się problemy. Tak więc, gdy zgodnie z pomysłem projektantów Biura Projektowego Myasishchev zalecono instalację maksymalnie czterech silników turboodrzutowych, stało się jasne, że po prostu nie ma odpowiednich silników do dyspozycji projektantów samolotów - w tamtym czasie nie było takich technologii wymyślił.
Ponadto projektanci nie mogli poprzestać na jednym, najbardziej akceptowalnym technicznym wyglądzie przyszłego M-25. Innym poważnym problemem była trudność w kontrolowaniu projektowanego samolotu. Tak więc w wyniku licznych kontroli i badań stało się jasne, że jedyna możliwa opcja jest autopilotem, ale ówczesny poziom technologii nie był wystarczająco doskonały do tego konkretnego cele.
CZYTAJ TAKŻE: 9 niezbyt smacznych potraw, które jesz, aby zyskać popularność
W rezultacie badania nad projektem „Hell Mower” trwały do 1972 roku, po czym zostały zamknięte. Wszystkie dokumenty oznaczone jako „Temat 25” zostały przesłane do archiwów pod nagłówkiem „Tajne”, a dopiero niedawno niektóre z nich zostały opublikowane w domenie publicznej. Wiele można powiedzieć o przyczynach niepowodzenia projektu, ale jedna z nich jest dość przejrzysta - koniec technologii Lata 60. - wczesne lata 70. nie były wystarczająco rozwinięte, aby zrealizować tak ambitny projekt ćwiczyć.
>>>>Pomysły na życie | NOVATE.RU<<<<
Chcesz wiedzieć, czym jeszcze armia Związku Radzieckiego została uzupełniona po konflikcie na wyspie Damansky? Potem przeczytaj: „Border Armored Tie”, czyli jak pociągi pancerne otrzymały drugie życie w ZSRR
Źródło: https://novate.ru/blogs/100520/54464/