Niemieckie czołgi „Panther” są dobrze znane dużej liczbie ludzi, przede wszystkim dzięki dziełom kultury artystycznej. Taka znajomość nie pozostawia jednak okazji do poznania ciekawych szczegółów konstrukcji pojazdu bojowego. Na przykład nie wszyscy wiedzą, że Pantery zrobiły zbroję żebrowaną. Dlaczego potrzebna była taka tekstura powierzchni?
Pierwsze „Pantery” pojawiły się na froncie wschodnim w 1943 r., Na krótko przed rozpoczęciem bitwy pod Kurskiem. Czołgi te były bardzo udaną próbą inżynierów Hitlera, by przeciwstawić się radzieckim T-34 i KV-1. Najbardziej zaciekłymi przeciwnikami radzieckich czołgistów, oprócz samych Panter, były także samobieżne działa artyleryjskie Tygrysy i Ferdynand. Wszystkie trzy pojazdy miały bardzo gruby pancerz.
Pojawienie się takiego sprzętu w pewnym momencie znacznie zmniejszyło skuteczność radzieckich karabinów przeciwpancernych i istniejące w tym czasie granaty przeciwpancerne RPG-40 (konstruktor Puzyrev) i RPG-43 (konstruktor Belyakov). Dopiero wraz z pojawieniem się RPG-6 w listopadzie 1943 r. Wojska radzieckie ponownie otrzymały mniej lub bardziej skuteczny granat przeciwko niemieckim czołgom.
W tym samym czasie w Chemische Werke Zimmer & Co w Niemczech opracowano nową przeciwczołgową kumulatywną minę magnetyczną HHL-3. Zaraz po tym Niemcy słusznie zakładali, że taki rozwój wydarzeń wkrótce nastąpi w armiach koalicji antyhitlerowskiej. Postanowiono opracować specjalną kompozycję, aby zwiększyć ochronę czołgów przed takimi minami poprzez zmniejszenie właściwości magnetycznych metalu.
W tym celu ta sama fabryka chemiczna zaczęła wytwarzać specjalną kompozycję - powłokę zimmerytu (niem. Zimmerit), którą nakładano na zbroję, tworząc specyficzną żebrowaną powierzchnię. Ta powłoka zmniejszyła przyciąganie magnetyczne. Jedynym problemem było to, że ani armie alianckie, ani Armia Czerwona nie wykazywały dużego zainteresowania kumulatywnymi minami przeciwpancernymi, chociaż podobny rozwój miał miejsce we wszystkich krajach. W rezultacie Niemcy musieli zrezygnować z powłoki zimmerytowej, która była niepotrzebna w 1944 roku.
CZYTAJ TAKŻE:Dlaczego śledzone gąsienice były przymocowane do pancerza czołgów?
Interesujący fakt: zimmerite to 40% siarczanu baru - BaSO4, 25% spoiwa Movilith 20, 15% pigmentu ochry, 10% wypełniacza (trociny), 10% siarczku cynku ZnS. Materiał miał konsystencję pasty. Nałożono go na podkład antykorozyjny o grubości 5 mm. Substancja wyschła w ciągu 24 godzin w normalnej temperaturze powietrza. Następnie nałożono kolejną warstwę za pomocą metalowego grzebienia, który utworzył charakterystyczny żebrowany wzór powierzchni.
>>>>Pomysły na życie | NOVATE.RU<<<
Ponadto odrzucenie zimmerytu nastąpiło z wielu innych, pośrednich powodów. Po pierwsze, kompozycja okazała się dość droga, a jej zastosowanie (i odnowienie) zajęło dużo czasu. Po drugie, tankowce obawiały się (i nie bez powodu), że zimmeryt może przyczynić się do zapłonu pojazdu. Po trzecie, pod koniec wojny Niemcy traciły coraz więcej fabryk i warsztatów w wyniku bombardowań aliantów, co niezwykle utrudniało produkcję dużej ilości towarów.
Kontynuując temat, o którym możesz poczytać dlaczego niemiecki „Tygrys” był tak straszny na polu bitwyi dlaczego okazało się bezużyteczne.
Źródło: https://novate.ru/blogs/120220/53410/