Związek Radziecki, jak każdy inny kraj na świecie, miał własną służbę bezpieczeństwa państwa, której zadaniem była ochrona kraju przed wszystkimi wrogami (zarówno wewnętrznymi, jak i zewnętrznymi). W przeciwieństwie do wojska i marynarki wojennej wywiad i kontrwywiad działają na niewidzialnym froncie. Aby wykonać powierzone im zadania, specjaliści ci potrzebują specjalnego sprzętu, sprzętu i co najważniejsze samochodów. A radziecki przemysł był w stanie dać KGB najlepsze samochody w tamtym czasie.
Co jest najważniejsze w samochodzie dla policji i wywiadu? Czy pod ciałem znajduje się kuloodporna warstwa? Może obecność dodatkowych akcesoriów, takich jak radiostacja czy mobilne laboratorium? Zmieniasz tablice rejestracyjne, takie jak James Bond lub wysuwany karabin maszynowy Maxim z bagażnika? W rzeczywistości wszystkie powyższe, jak wiele innych nienazwanych, są kompletnym nonsensem. Specjalny samochód to przede wszystkim silnik. Taka maszyna musi być najszybsza i najbardziej zwrotna na bezkresie Ojczyzny, aw każdym razie musi być znacznie bardziej dynamiczny niż większość cywilnych modeli i pojazdów używanych przez inne misje dyplomatyczne Państwa.
Historia najszybszego Zhiguli w ogóle nie zaczęła się w Związku Radzieckim. W latach dwudziestych niemiecki inżynier Felix Wankel konstruuje swój pierwszy silnik z tłokiem obrotowym. W tym czasie RPD różnił się od zwykłych silników spalinowych nie tylko niezwykłą konstrukcją, ale także znacznie wyższymi osiągami. Jak na ironię, silnik RPD nie przyniósł swoim twórcom sławy i fortuny w domu. Największy komercyjny sukces we wdrożeniu tej technologii odnieśli inżynierowie japońskiej firmy Mazda. W latach 70. XX wieku Związek Radziecki bardzo zainteresował się technologią.
Zupełnie nowa Mazda RX-2 została dostarczona do VAZ w ZSRR w celu przeprowadzenia badań. Inżynierowie byli głównie zainteresowani silnikiem. W 1975 roku narodził się pierwszy krajowy RPD, który okazał się wyjątkowo nieudany. Silnik dawał tylko 70 KM, regularnie śmieci, niesprawność i awarie. Pomimo tego, że pierwszy naleśnik okazał się nierówny, praca domowych opiekunów nie ustąpiła, a już całkowicie wkrótce pojawił się nowy silnik o mocy 120 KM. Model okazał się być może najpotężniejszym i najbardziej niezawodnym w ZSRR. Nowy ICE został natychmiast zainstalowany na VAZ-21019 i VAZ-21059. Te tajemnicze „klasyczne” modele zostały dostarczone tylko do służby Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i KGB kraju.
CZYTAJ TAKŻE: Czasami atakami był ZIS-115 dla Stalina, który był w stanie wytrzymać
Prace nad silnikami nie ustały. Bardzo szybko ich osiągi zostały podniesione do 140 KM. Samochody policyjne były w stanie rozpędzić się do 100 km / hw 8 sekund, a maksymalna prędkość sięgała 200 km / h, co było po prostu zaporowe dla ówczesnych sowieckich (i nie tylko) dróg w liczbach. Sukces był na tyle znaczący, że inne radzieckie przedsiębiorstwa zainteresowały się opracowaniem nowych modeli RPD. Już pod koniec ZSRR silniki tego typu były produkowane w kraju o mocy do 280 KM. Nie zostali umieszczeni tylko na samochodach funkcjonariuszy bezpieczeństwa państwowego, ale także władcy samochodów, motocykli, płazów i łodzie.
>>>>Pomysły na życie | NOVATE.RU<<<<
Kontynuując temat, o którym możesz poczytać dlaczego radzieccy kierowcy mieli sól w swoim samochodzie, mydło do prania i aspiryna.
Źródło: https://novate.ru/blogs/260420/54282/