Łuk od dawna uważany jest za jedną z najbardziej podstawowych broni - był używany od ponad tysiąca lat. A w epoce średniowiecza piechota zaczęła go używać w ogóle tak często, jak jeźdźcy-rycerze z mieczem lub włócznią. Jednak łuk, podobnie jak strzały do niego w Europie, może radykalnie różnić się od tej samej broni w armiach ludów wschodnich. A jeśli wiele osób wie o okazach mongolskich, to nie wszyscy wiedzą, czym był rosyjski łuk bojowy. I na próżno, bo pod pewnymi względami przewyższał nawet „kolegów” ze wschodu i zachodu.
W krajach średniowiecza łuki i strzały były używane przez wojska prawie wszędzie. Jednak pod względem złożoności konstrukcji różniły się one głównie w zależności od regionu. Tak więc najbardziej prymitywny był uważany za prosty łuk łukowy, który był używany w armiach Europy Zachodniej. Za najbardziej znaną wersję takiej broni z tego okresu uważa się tradycyjny angielski łuk, który nie był bardzo wytrzymały i bał się wilgoci i mrozu.
Badania historyków wykazały, że na Wschodzie - wśród Turków, Mongołów i Słowian - łuki miały złożoną konstrukcję, czyli „mieszankę”, co korzystnie wyróżniało je zarówno pod względem wydajności, jak i trwałości. Ale region ten może pochwalić się nie tylko bronią mongolską - rosyjski łuk wojskowy nie ustępuje jakościowo swoim azjatyckiemu sąsiadowi.
To samo dotyczy kwalifikacji samych strzelców: badając ślady strzelnicy łuczniczej w różnych krajach mniej więcej w tym samym okresie, historycy doszli do wniosku, że dystans uznawany za rekordowy dla łuczników brytyjskich i innych europejskich, dla wojowników Wschodu, w tym starożytnych Słowian, nie przekraczał norm kwalifikacyjnych zwykły wojownik.
Łuk bojowy wojowników starożytnej Rosji miał najbardziej złożony projekt spośród wszystkich, które istniały wtedy: tak zwany łukiem „retroflex” z czterema zagięciami, czyli miał kształt litery „M” o gładkiej załamania. Ten rodzaj broni był znany starożytnym Scytom, którzy zawsze byli uważani za łuczników pierwszej klasy. Długość rosyjskiego łuku bojowego z naciągniętą na nim cięciwą wynosiła średnio 1,3 metra.
Wracając do kwestii wyboru materiału, wykorzystano tu również kilka gatunków drewna i nie tylko. Aby zapobiec pęknięciu takiego łuku, został on sklejony z różnych rodzajów drewna. Rosyjski łuk bojowy był często robiony z brzozy i kory brzozowej, dodawano także uchwyty jałowca i kości. Do cięciwy w Rosji woleli używać jedwabiu, surowej skóry lub ścięgien.
Jeśli chodzi o przechowywanie i przenoszenie łuków i strzał, najczęściej używano łuku. Była to specjalna osłona używana zarówno przez łuczników konnych, jak i piechotę.
Interesujący fakt: w Europie Zachodniej takich podatków w ogóle nie było - stosowano je tylko w armiach Wschodu.
Jeśli chodzi o strzały, jest to coraz bardziej tradycyjne - starożytni rosyjscy łucznicy używali cylindrycznej łuski. Jednak wbrew powszechnemu przekonaniu nazywano go „tul”, a bardziej znane określenie pochodzenia tureckiego „kołczan” pojawiło się dopiero w XVI wieku.
Jednak najciekawsze są strzały rosyjskiego łuku wojskowego, jako uderzające elementy broni, a także proces ich wytwarzania. Ważne jest, aby zrozumieć, że wszystkie części, z których są składane, muszą być najwyższej jakości, a sama strzała musi być idealnie wyważona. Dlatego produkcja wymagała umiejętności i znacznej ilości czasu.
Było kilka wymagań, które musi spełniać wysokiej jakości boom. Idealnie równy trzon, upierzenie, mocowane w specjalny sposób w zależności od rodzaju użytej broni. Długość strzały w starożytnej Rosji wynosiła średnio 70-90 centymetrów. Ponadto prawidłowo wyważony wysięgnik powinien mieć nieco przesunięty środek ciężkości w kierunku końcówki. Ale charakterystyka pozostałych elementów zależała również od rodzaju tych ostatnich.
Rozpoczęto produkcję strzały z wału. Materiał do tego został wybrany w zależności od zastosowania. Jeśli strzała została stworzona do polowania, wybór został zatrzymany na trzcinie. Ale do łuków bojowych używano tylko drewna, ale różniły się one raczej ze względu na położenie geograficzne miejsc produkcji. Tak więc w regionach południowych szeroko stosowany był cyprys, a na północy brzoza, świerk lub sosna. W każdym razie do wykonania szybu wzięto pionowe drzewa, które muszą być stare, ponieważ są bardziej wytrzymałe.
Produkcja szybu rozpoczęła się jesienią - ta pora roku została uznana za najbardziej odpowiednią ze względu na mniejszą wilgotność drewna. Drzewo pocięto na małe klocki wzdłuż przyszłej strzały, a następnie pozostawiono do wyschnięcia na dwa do trzech miesięcy. Wysuszone drewno cięto wzdłuż słojów na mniejsze kawałki, które następnie starannie strugano i szlifowano, aby uzyskać idealną gładkość i proporcje.
Ciekawostką jest to, że wybór, po której stronie trzonu, do którego mocowane są elementy strzały, nie był przypadkowy, lecz podlegał regułom. Tak więc końcówka znajdowała się na końcu, który był skierowany w stronę systemu korzeniowego drzewa oraz odpowiednio upierzenie i tulejka cięciwy, gdzie drewno trafiało do korony. Po zamontowaniu grota, trzonek poddano ostatecznemu „wykańczaniu” w celu dopasowania do żelaznego elementu strzały, ale przeciętnie drewno zostało docięte do grubości 8-10 mm.
Następnie przyczepia się upierzenie. Ten proces miał również wiele ważnych niuansów, których przestrzeganie zapewniało jakość samej strzały. Przede wszystkim należało dobrać odpowiedni surowiec: odpowiednie były ptaki drapieżne latające (czasem ogonowe), takie jak orły, sokoły, rzadziej - sępy i wrony, a także jako swego rodzaju wyjątek z tej listy, łabędzie.
Wybrane pióro zostało przetworzone poprzez odcięcie wachlarza jak najcieńszą warstwą pręta. Następnie za pomocą kleju rybnego przymocowano go do trzonu w kierunku lotu strzały w taki sposób, aby upierzenie było nachylone do tulei lub oczka cięciwy. Pióra zostały umieszczone zgodnie z tradycyjną zasadą: pod kątem do osi strzały - tak, aby mogła się obracać w locie.
Usytuowanie upierzenia względem tulei cięciwy również było inne. Wybór odległości zależał od tego, czego wymagała strzała - dużej prędkości lotu czy lepszej celności trafienia w cel. Jeśli przyłożysz pióra blisko siebie, 2-3 centymetry od końca trzonu, strzała poleci powoli, dokładniej. A jeśli dalej, lot będzie szybszy, ale dokładność może być słaba.
Różna była również liczba piór na jednej strzale. Upierzenie mogło składać się z dwóch, trzech lub czterech piór. To prawda, że czwarty był najmniej zapinany, ponieważ nie wpłynął na funkcjonalność strzały, a ponadto na nią często po prostu pogarszały się podczas pracy, więc najczęściej zatrzymywały się na mniejszej ilości upierzenie.
Powinniśmy również zastanowić się nad procesem tworzenia wskazówek. Ponieważ większość z nich zaczęto wytwarzać żelazo w Rosji od X wieku, technologia ich produkcji była dobrze ugruntowana. To również wyjaśnia ogromną liczbę ich form i typów.
Najpowszechniejszymi przed XI wiekiem, a więc najstarszymi, były groty trójłopatkowe (często nazywane też „scytyjskimi”), znacznie rzadziej wykonywano te czterołopatowe. Później praktycznie nie występowały - zostały zastąpione płaskimi i fasetowanymi wersjami, z których te ostatnie były używane jako przeciwpancerne.
Płaskie stalówki były najpowszechniejsze i zróżnicowane pod względem kształtu. W związku z tym ich zakres stosowania był inny. Na przykład wszędzie używano jedno- i dwu-nakłuwanych, w kształcie rombu i sadzonek, ale rozwidlone i zaokrąglone tomary, które nie były powszechne w Rosji, były używane podczas polowań, zwłaszcza na zwierzę futerkowe, aby nie zepsuć cennego skóra. Ponadto płaskie punkty były szeroko stosowane przeciwko nieopancerzonym jeźdźcom.
CZYTAJ TAKŻE: Nie dla rozrywki: dlaczego kowboje przekręcają broń i dmuchają w lufę
Proces pozycjonowania grotu strzały na trzonku ma również szereg niuansów. W Rosji zastosowano dwa rodzaje mocowania, w zależności od rodzaju samej końcówki. Tak więc opcje gniazdowe, które były dość rzadkie, zostały po prostu przymocowane za pomocą kleju.
>>>>Pomysły na życie | NOVATE.RU<<
Ale instalacja końcówek ogonków liściowych, które stanowią większość całości, była trudniejsza. W wale wykonano otwór lub rowek, który posmarowano klejem rybnym, a następnie włożono końcówkę, wbijając ją, uderzając w nią drewnianym narzędziem. Po zamontowaniu złącze zawiązano ścięgnem, a od góry dodatkowo wzmocniono korą brzozową.
Oprócz tematu: kolejny orientalny łuk, będący wiernym pomocnikiem wojowników Czyngis-chana, stał się w ogóle legendarny - Łuk mongolski - broń, która w niczym nie ustępuje mocy broni palnej
Źródło: https://novate.ru/blogs/140420/54135/