Jeśli spojrzeć na zdjęcia starych okrętów podwodnych, zwłaszcza w czasie II wojny światowej, można zastąpić, że czasami mają one broń, która wyraźnie nie jest kontrolowana od wewnątrz. Ponadto nie jest do końca jasne, dlaczego okręt podwodny poruszający się pod wodą i strzelający torpedami potrzebuje takiej broni.
Po pierwsze, pierwsze okręty podwodne mogły spędzać bardzo mało czasu pod wodą. Z reguły zanurzanie było dokonywane tylko przed zderzeniem bojowym z dużym, niebezpiecznym statkiem, jedyną drogą do pokonania, jaką było wykonanie ataku torpedowego. Pod wodą okręt podwodny zużywał ogromne ilości paliwa, dlatego „marsz” odbywał się wyłącznie na powierzchni.
Pomysł zainstalowania dodatkowej broni na łodzi podwodnej został po raz pierwszy zrealizowany w 1910 roku. Było to konieczne przede wszystkim ze względu na to, że na pokładzie łodzi podwodnej nie było tylu torped. W rezultacie przeprowadzanie ataków torpedowych na małe i słabo chronione statki wroga nie było zbyt racjonalne. Dlatego zdecydowano się zaopatrzyć w działa, którymi załoga mogłaby wybijać transporty wroga z powierzchni. Był również używany do ostrzału przybrzeżnych celów naziemnych.
Ponadto okręt podwodny potrzebował przynajmniej trochę dodatkowej broni na wypadek, gdyby w zasadzie nie mógł się zanurzyć. Często zdarzało się to w sytuacjach, gdy w locie zabrakło paliwa lub okręt podwodny został uszkodzony w jednej z poprzednich bitew i nie mógł bezpiecznie zejść pod wodę.
Uwaga: wraz z rozwojem lotnictwa na okrętach podwodnych zaczęto instalować działa przeciwlotnicze, głównie ciężkie karabiny maszynowe.
>>>>Pomysły na życie | NOVATE.RU<<<
Chcesz wiedzieć więcej ciekawych rzeczy?
Następnie przeczytaj odlaczego radzieckie okręty podwodne podczas Wielkiej Wojny Ojczyźnianej nie stały się „bronią zwycięstwa”.
Źródło: https://novate.ru/blogs/240919/51853/