W ZSRR prawie zawsze brakowało dóbr konsumpcyjnych. Ponieważ w reżimie gospodarki planowej państwo decydowało o ich wartości, a pensje ludności były ogólnie dobre, wszystkie produkty wysokiej jakości szybko zostały wyprzedane w sklepach. Niestety w tamtym czasie nie zawsze było wystarczających mocy produkcyjnych, aby zwiększyć produkcję rzadkich produktów. Jednocześnie w stanie było bardzo niewiele importu. Brakowało również waluty obcej potrzebnej do zakupu. Podczas stagnacji Breżniewa w latach 70. i 80. niedobór towarów zaczął być szczególnie dotkliwy.
W związku z tym, nawet gdyby obywatele dysponowali kwotą niezbędną do zakupu określonego produktu, nie mogli go kupić. Dotyczyło to nawet tych rzeczy i przedmiotów, których dana osoba potrzebuje do codziennego użytku. Faktem jest, że za rządów KPZR (jedynej aktywnej partii) status obywatela i jego poziom o życiu decydowała nie ilość pieniędzy na koncie, ale obecność połączeń i zajmowane miejsce w hierarchii władze.
Tak się złożyło, że wiele rzeczy trzeba było uzyskać właśnie przez pociągnięcie, korzystając z koneksji przyjaciół i krewnych, od spekulantów, w sklepach z używanymi rzeczami i tak dalej. Cóż, po otrzymaniu długo oczekiwanego przejęcia, koniecznie zostało to zademonstrowane, jakby przez przypadek, innym, zwiększając w ten sposób ich własny status w ich oczach.
Jeśli były to elementy wyposażenia wnętrz, meble, naczynia, telewizor, to należy je umieścić lub zawiesić w widocznym miejscu w mieszkaniu. Jeśli kupiono samochód, właściciel poszedł do pracy lub odwiedził.
Z tego, czego w ZSRR brakowało, wiele jest dostępnych dla naszych współczesnych, niezależnie od poziomu dochodów i statusu społecznego. Dziś widzimy otwarte granice, poza tym ludność może zaciągać kredyty konsumpcyjne.
Jest kilka rzeczy, które były pożądane dla narodu radzieckiego, marzyli o nich. W przypadku niektórych nabytków obywatele oszczędzani przez dziesięciolecia, stali w kolejce przez lata i dopiero wtedy mogli je zdobyć.
1. Samochód
W ZSRR nie było ani jednej osoby, która nie marzyłaby o swoim własnym czterokołowym pojeździe. Mógł jeździć do pracy, na zakupy, do wiejskiego domu i nad morze. Samochód był ceniony bardziej niż mieszkanie. W tamtych czasach ludzie mogli dostać mieszkanie z pracy całkowicie bezpłatnie, chociaż musieli stać w kolejce przez dziesięć do piętnastu lat. Ale w przypadku samochodu trzeba było najpierw oszczędzać, co samo w sobie było długim procesem, a potem nawet siedem lat, jeśli nie więcej, na czekanie na swoją kolej.
Nie wszystkie samochody oferowane przez rodzimy przemysł były wysoko cenione. Fajna kategoria obejmowała „kopiejkę” (VAZ 2101), „siedem” (VAZ 2107), „dziewięć” (2109) i oczywiście Wołga GAZ-24 - obiekt marzeń obywateli radzieckich. Byli szczególnie zazdrośni o tych, którzy mieli szczęście kupić samochód z nadwoziem w kolorze metalicznym lub wiśniowym. Jeśli perspektywy pozostawiały wiele do życzenia, kupowano Zaporożców. W każdym razie jest to wygodniejsze niż korzystanie z transportu publicznego.
2. Kryształ
Szkło kryształowe było uważane za jeden z luksusowych przedmiotów i dowód dobrego samopoczucia i dobrobytu. Prawie wszystkie szanujące się rodziny radzieckie próbowały go kupić. Każdy kryształowy produkt wyróżniał się wyjątkowym blaskiem i mienił się, gdy padało na niego światło. Pomimo tego, że kryształ jest bardzo kruchy i niełatwy w pielęgnacji, został wyeksponowany w najbardziej widocznym miejscu - w kredensie na półce. Szczególnie ceniony był Czechosłowacki kryształ Bohemian.
Na Nowy Rok wyniesiono urodziny, wesela, kryształowe kieliszki, salaterki i wazony na słodycze. Kwiaty koniecznie umieszczono w pięknym kryształowym wazonie pośrodku świątecznego stołu. Szczytem dobrobytu i bogactwa był wielopoziomowy żyrandol z ogromną liczbą kryształowych elementów, które migotały i lśniły, gdy włączano światła, oświetlając całą przestrzeń salonu. Czyszczenie kryształów to rodzaj rytuału, a nie najprostszy i najłatwiejszy. Przeprowadzano go mniej więcej raz w miesiącu. Ten los nikogo nie ominął. Wszyscy mieszkańcy apartamentu brali czynny udział w procesie.
To interesujące! W Związku Radzieckim szkło kryształowe było również opłacalną inwestycją. Trudno było nawet wymyślić najlepszy prezent na rocznicę, ślub, emeryturę.
3. Wykładzina podłogowa
Ponad jedno pokolenie obywateli ZSRR cieszyło się kontemplacją puszystych dywanów w swoich mieszkaniach. Zawieszono je na ścianach i położono na podłodze. Oprócz funkcji estetycznej produkty te spełniały również funkcję praktyczną - w panelowych breżniewkach i Chruszczowach chroniły pomieszczenie przed zimnem i były doskonałym środkiem wygłuszającym. Faktem jest, że ściany w takich domach są zbyt cienkie. Dlatego wszystko, co dzieje się w sąsiednim mieszkaniu, jest doskonale słyszalne. We wszystkich pokojach oprócz łazienki i kuchni były dywany. Niektórzy, aby zademonstrować swoje bogactwo, kładli je nawet na sofach i łóżkach. Często dywan był świetnym sposobem na ukrycie braku tapety na ścianie lub podmuchów, które tworzyły się na nich z czasem.
Produkty mogły mieć różne kolory, ale zasada była taka sama. Pośrodku znajdował się duży rysunek. Po jego bokach pozostawiono mniejsze, powtarzające się, a wzdłuż krawędzi znajdowało się obrzeże. W tamtych czasach za najlepsze uważano dywany wykonane w radzieckich republikach azjatyckich - Gruzji, Azerbejdżanie, Armenii, Turkmenistanie. Przywieziono je także z krajów takich jak NRD i Polska.
Na weselu nowożeńcy zawsze siedzieli na tle pięknego dywanu, podobno symbolizującego dobre samopoczucie. Produkty czyszczono praktycznie w dużych ilościach w okresie zimowym, kiedy śnieg padał grubą warstwą na ziemię. Niektórzy kładli dywan bezpośrednio na śniegu i czyścili go w ten sposób, inni powiesili go na płocie lub poziomym drążku i wybili specjalnym urządzeniem.
4. Kapelusz z norek
Moda na formowane kapelusze w Związku Radzieckim pojawiła się w latach 70. i 80. Za szczególnie prestiżowe uznano kapelusze z norek. Wyglądały znacznie lepiej niż tańsze modele i były lżejsze. Ich wadą jest to, że nie można było zgiąć uszu i osłony, jak to zrobiono w przypadku nauszników. Stąd nazwa - „szkopuł”. W głębokim mrozie fashionistom ciężko było. Kapelusze takie nosili zarówno mężczyźni, jak i kobiety.
Czapki z norek były bardzo popularne, ale ich cena była wysoka (około dwóch średnich pensji). W związku z tym pozycja ta również znalazła się w kategorii produktów świadczących o dobrostanie człowieka. Były chwile, kiedy drobni złodzieje w ciemnym kącie wyrywali kosztowną rzecz prosto z głowy (wszystko ze względu na jej wysoki koszt). Dlatego wielu było reasekurowanych i zszywanych gumkami, które były mocowane na dole pod brodą. Kapelusze wiewiórki, królika, piżmaka były tańsze, ale ich status również był niższy.
CZYTAJ TAKŻE: Dlaczego w radzieckich domach wzniesiono dokładnie 9 pięter
W okresie letnim formowane kapelusze były bardzo starannie przechowywane. Aby zapobiec deformacji produktu, noszono go na trzylitrowym szklanym słoju. Nawiasem mówiąc, nie było zwyczaju zdejmowania czapki podczas podróży samochodem.
5. Kolorowy telewizor
Takie znane nam urządzenie, telewizor, było powodem do dumy narodu radzieckiego. Umieszczono go na honorowym miejscu na stole lub zakupiono specjalnie zaprojektowany stojak. Fakt, że nadawane były tylko trzy kanały, nikomu nie przeszkadzał. Szczególnie prestiżowy był kolorowy telewizor, najlepiej o dużej przekątnej ekranu.
Radzieckie rodziny, które są wzorowe, z konieczności miały dwa telewizory. Duży, najlepiej Panasonic lub Sony, ale domowy Ruby-714 też był całkiem odpowiedni, został umieszczony w salonie. Drugi, nieco mniejszy (Shilyavis), zajął swoje miejsce w kuchni. Kiedy magnetowidy pojawiły się na samym początku lat osiemdziesiątych, duże telewizory, zwłaszcza jeśli one wspierał format PAL, zaczął używać go do oglądania filmów czy koncertów zagranicznych wykonawcy rocka.
>>>>Pomysły na życie | NOVATE.RU<<<
Nie było wtedy pilota, nikt nawet o nim nie słyszał. Telewizor trzeba było włączać, zmieniać kanały i wyłączać ręcznie, za każdym razem wychodząc z wygodnego fotela lub sofy. Dość często można było zaobserwować bardzo tajemniczy obraz - telewizor, starannie przykryty tiulową serwetką. Najprawdopodobniej w ten sposób hostessy chroniły urządzenie przed kurzem.
Kontynuując temat, przeczytaj jakie inne zwyczaje miały radzieckie gospodynie domowe.
Źródło: https://novate.ru/blogs/070320/53700/