W 1820 roku pułk Semenowskiego stał się jednym z najsmutniejszych w historii Rosji. Jednak w kontekście aktualnego tematu nie interesuje nas bunt jednostki, ale parada, która miała miejsce przed nim. Podczas uroczystego wydarzenia, w którym uczestniczyli liczni goście z zagranicy, podczas marszu strażnicy zwalili z nóg. Na co cesarz Aleksander I sarkastycznie powiedział: „Ci głupcy mogą wygrać tylko na wojnie!”
„Semenovtsy” byli prawdziwymi bohaterami 1812 roku, a dziś wyrażenie Aleksandra I może wydawać się nie tylko niegrzeczne, ale także pozbawione jakiegokolwiek znaczenia. Ostatecznie wygranie wojny jest o wiele cenniejsze niż umiejętność dotrzymania mu kroku. Ale w rzeczywistości tak nie jest lub nie do końca. Choćby dlatego, że w sprawach wojskowych Aleksander I nie był ostatnią osobą i doskonale rozumiał istotę problemu. Najważniejsze jest to, że będąc synem swojej epoki, Aleksander I wiedział, jak łączy zdolność wojowników do dotrzymywania kroku i wygrywania wojny.
Z głębi historii
Pierwsze wiertło pojawiło się jeszcze przed naszą erą wraz z budową „falangi”. W tamtych czasach zwarty, zwarty szyk, pokryty tarczami i najeżony włóczniami, był praktycznie niezniszczalny. Znaczna część starożytnej bitwy została zredukowana do „pokonania” formacji wroga i rozproszenia jej. Przegrany był tym, który jako pierwszy stracił jedność falangi. Starożytne armie były najczęściej milicją, w związku z czym nie prowadziły systematycznego szkolenia bojowego. Najczęściej bojownicy byli po prostu „szkoleni” dosłownie przed bitwą. Wyjątkiem była oczywiście np. Armia Filipa Wielkiego (ojca Aleksandra Wielkiego) i oczywiście w legionach Cesarstwa Rzymskiego największą uwagę poświęcono musztrom.
W średniowieczu musztry same w sobie były praktycznie nieobecne, gdyż do „jesieni średniowiecza” piechota nie odgrywała na polu bitwy żadnej ważnej roli. Dopiero z początkiem rozwoju taktyki bojowej pikinierów musztry zaczęły wracać do spraw wojskowych. Ostatecznie musztra powróciła do piechoty dzięki reformie wojskowej Moritza z Orańska i Gustav-Adolphus, kiedy taktyka bitewna walki zaczęła stopniowo ustępować bardziej złożonej - taktyka liniowa.
Warto zauważyć, że zarówno Gustav-Adolphus, jak i Moritz of Orange inspirowali się przede wszystkim starożytnymi falangami, przystosowując je do walki z bronią palną. Ale jeśli w starożytnych falangach Greków, żółwiach Rzymian, Skjalborgach Wikingów, umiejętność utrzymania formacji była konieczna, aby zapewnić niezawodna ochrona siebie tarczami, wówczas w XVII wieku umiejętność utrzymania formacji była konieczna, aby zapewnić odpowiednią gęstość ogień z muszkietu. I stworzyć dobrą salwę, bez umiejętności jasnego wykonywania poleceń i utrzymywania linii - jest to niemożliwe.
Nowa runda ćwiczeń przypadła na XVII-XVIII wiek, kiedy pola bitew ostatecznie zniknęły pikinierów, które wcześniej służyły jako „żywa palisada”, za którą mogli się schować przed kawalerią strzały. Muszkieterowie otrzymali bagnety, ale jeden bagnet nie wystarczył, aby zatrzymać kawalerię. Tutaj znowu ważna jest gęsta formacja, która pozwoli ci zorganizować ścianę bagnetów. I tak jak raz na polu bitwy zastąpiono bardziej progresywne (i złożone w wykonaniu) kolumny i linie, tak linie zostały zastąpione kwadratami, co stało się szczytem ewolucji gęstych struktur muszkieterów.
Interesujący fakt: piechota w czasach nowożytnych musiała wytrzymać ostrzał artyleryjski. Na przykład podczas bitwy pod Borodino Semenovtsy stali przez kilka godzin w gęstym szyku pod ostrzałem armat. To wcale nie jest głupota. W warunkach ówczesnej wojny, gdy już po pierwszej godzinie pole bitwy pokryte było smogiem prochowym, piechoty nie było stać „Połóż się” lub „rozprosz formację”, ponieważ zawsze istniało ryzyko, że zostaniesz zaskoczony przez wrogą kawalerię lub nacierające pole piechota. W tej sytuacji ostrzał artyleryjski był mniejszym złem
Aby utrzymać formację, ważne były ćwiczenia i umiejętność dotrzymywania kroku. Przecież ludzie, którzy stracili nogi, którzy przestali słuchać bębna, bardzo szybko stracą melodię. Po zniszczeniu szyku stracą gęstość szyku, a wraz z nią skuteczność salwy karabinowej i przynajmniej trochę ochrony przed kawalerią.
Po co dzisiaj wiercić
Wojna francusko-pruska 1870 roku była ostatnim gwoździem do trumny starej taktyki piechoty. Straszne straty, jakie piechota poniosła w zwykłych formacjach tylko z jednej nowoczesnej (w tym czasie) artylerii, ponownie zmusiły do ponownego przemyślenia spraw wojskowych. Gęste formacje zaczęły opuszczać się. Na początku pierwszej wojny światowej ludzkość zapomni, czym jest kwadrat, a łańcuchy zastąpią linie i kolumny. Wkrótce wybuchłaby II wojna światowa, a już w latach pięćdziesiątych XX wieku rozwój broni automatycznej po raz kolejny zmienił taktykę walki piechoty. Ale mimo wszystko, nawet w XXI wieku wiertarka z wojska nie spieszy się z odejściem. Dlaczego tak się dzieje?
CZYTAJ TAKŻE:Kule drewniane i gumowe: do czego służy taka amunicja?
Legion francuski idzie krokiem, amerykańscy Rangersi i piechota morska idą, rosyjskie siły specjalne nadążają. Strzelcy zmotoryzowani i siły specjalne wszystkich armii świata wciąż przywiązują dużą wagę do musztry, nie tylko po to, by pięknie wyglądać na paradzie.
>>>>Pomysły na życie | NOVATE.RU<<<
Dzisiejsze musztrowanie w końcu straciło swoją wartość taktyczną, jeśli chodzi o możliwość utrzymania zwartego szyku (bo go nie ma). Jednak musztra nadal stanowi doskonały trening reakcji żołnierzy, czujności i zdolności motorycznych. Nie trzeba dodawać, że wszystkie powyższe są ważne w nowoczesnej wojnie? Ponadto ćwiczenia pomagają utrzymać dyscyplinę jako narzędzie psychologicznego i (w tym) fizycznego wpływu na żołnierzy.
Wreszcie musztry pozwalają żołnierzom poczuć spójność. Dla tych, którzy odbyli służbę wojskową, nie jest to puste zdanie. Ruch w gęstej formacji i dzieło utworu tworzą dla człowieka bardzo szczególne uczucie. A to z kolei jest ważne dla zachowania tej samej dyscypliny, rozwijania więzi między żołnierzami i tworzenia bractwa wojskowego.
Tym samym umiejętność dotrzymywania kroku nie jest bynajmniej niepotrzebnym reliktem przeszłości i nie tylko „popisem”, ale też bardzo ważnym elementem treningu psychofizycznego.
Chcesz wiedzieć więcej ciekawych rzeczy? Przeczytaj o tym dlaczego Egipcjanie porzucili radzieckie superciężkie czołgi podczas wojny sześciodniowej.
Źródło: https://novate.ru/blogs/021119/52276/