I do dziś w wielu miastach republik byłego Związku Radzieckiego znajdują się gołębniki. A przynajmniej to, co z nich zostało. W latach sowieckich ptaki hodowano na naprawdę masową skalę. Robią to dzisiaj, ale w tamtych czasach gołębniki można było znaleźć w najbardziej nieoczekiwanych miejscach. Stali nawet na dziedzińcach budynków mieszkalnych. Dlaczego więc kraj pokonanego socjalizmu potrzebował tak wielu ptaków?
Interesujący fakt: Gołąb stał się międzynarodowym symbolem pokoju przez hiszpańskiego artystę Pabla Picassa w 1949 roku. Sam Picasso był zapalonym hodowcą tych ptaków.
W rzeczywistości hodowla gołębi w ZSRR nie jest czymś wyjątkowym. Co więcej, budowa gołębników nie jest bynajmniej zjawiskiem młodym jak na standardy historyczne. Gołąb został udomowiony tysiące lat temu. Co więcej, naukowcy wciąż nie wiedzą dokładnie, kiedy ludzie zaczęli hodować te wspaniałe ptaki. Według najbardziej ostrożnych szacunków pierwsze gołębniki pochodzą z okresu kształtowania się cywilizacji między VII a III tysiącleciem p.n.e. Najwyraźniej „moda” na gołębie rozprzestrzeniła się na resztę świata z Bliskiego Wschodu. Do tej pory ludzie wyhodowali ponad 800 ras gołębi domowych. Co ciekawe, w Rosji wyhodowano około 200 ras (imperium, Unia, współczesny kraj).
Cele hodowli gołębi w Związku Radzieckim nie różniły się zbytnio od tych w reszcie świata, być może z wyjątkiem takich przedmiotów, jak jedzenie i polowanie na gołębie. Pierwsze przepisy na gotowanie gołębi sięgają starożytnej Mezopotamii. Tabliczka akadyjska z przepisem na gołębia pochodzi z 1700 p.n.e. Z Mezopotamii moda na squash rozprzestrzeniła się na cały Bliski Wschód, stamtąd dotarła do Egiptu, gdzie, nawiasem mówiąc, do dziś hoduje się gołębie na pokarm. Squab to młody gołąb hodowany na mięso i zabity na żywność, zanim mógł latać. Mięso takiego ptaka jest bardzo delikatne i smaczne. Z Egiptu moda na gołębie dotarła do Etrusków, a od nich do Rzymian. Dzięki temu cała Europa w końcu dowiedziała się o hodowli gołębi. Ale w ZSRR potrawy z gołębi tak naprawdę nie zakorzeniły się, chociaż kiedy w Unii było dużo tych ptaków, władze próbowały stymulować ich gotowanie.
Polowania na gołębie również nie zakorzeniły się zbyt mocno w Unii. Ale była to dość popularna zabawa dla szlachty w Rosji i reszcie Europy w czasach imperialnych. Nawiasem mówiąc, gołębie były aktywnie spożywane w Imperium Rosyjskim. W epoce nowożytnej potrawy dla gołębi były bardzo popularne. Pod koniec XIX wieku sam Paryż pochłaniał do 2 milionów ptaków rocznie. Oczywiście, jeśli mięso gołębi to tylko zamożni obywatele. Jedyny czas, kiedy prawie wszystkie sowieckie gołębie były zagrożone zjedzeniem, była II wojna światowa.
Być może najbardziej znanym artykułem o gołębiach hodowlanych była i pozostaje poczta gołębi. W tym celu hodowano ptaki w latach ZSRR. Co więcej, gdy wybuchła II wojna światowa, władze z oczywistych względów zaczęły rekwirować ptaki. Zrobiono to, aby gołębie nie były używane przez zdrajców od czasu do czasu. Ta praktyka może wydawać się dziwna, ale takie środki nie są czymś wyjątkowym w warunkach wojennych. Na przykład władze były zaangażowane w konfiskatę od ludności, w tym osobistych odbiorników radiowych. Również od I wojny światowej gołębie we wszystkich krajach były wykorzystywane do fotografii lotniczej. W tym samym czasie w Rosji w 1874 r. pojawił się pierwszy „wojskowy” gołębnik pocztowy. Po nastaniu władzy radzieckiej hodowla gołębi pocztowych została wznowiona w 1925 r. pod auspicjami Towarzystwa Pomocy Obronnej.
>>>>Pomysły na życie | NOVATE.RU<<<<
Wreszcie hodowla gołębi to hobby i sport. Co więcej, moda na hodowlę sportową dotarła do Rosji jeszcze w czasach imperium. Pierwszym wielkim miłośnikiem gołębi był ekscentryczny Piotr I. W przewidywalny sposób modę na królewskie hobby podchwyciła reszta szlachty, a także wielcy kupcy. Jednym z najsłynniejszych posiadaczy gołębi w przedrewolucyjnej Rosji był hrabia Aleksiej Orłow, żyjący za panowania Katarzyny II. W tym samym czasie w Rosji po raz pierwszy zaczęli wypuszczać gołębie do nieba na imprezach państwowych. Rosyjskie Towarzystwo Sportu Gołębiarskiego zostało założone w 1890 roku. Po rewolucji nowy rząd nie odmówił hodowli ptaków. Choć sowiecka hodowla gołębi sięga do hodowli w celach wojskowych, już w 1930 r. uruchomiono Ośrodek Hodowli Gołębi Sportowych, do którego zakupiono 16 rasowych ptaków. Mało? W rzeczywistości nie, ponieważ hodowla drobiu w celach sportowych i komunikacyjnych aktywnie się rozwija. W 1957 roku w samej Moskwie było ponad 80 tysięcy gołębi rasowych! A w 1961 ich populacja wzrosła do 100 000.
W czasach sowieckich aktywnie odbywały się zawody gołębi pocztowych w zakresie prędkości lotu. Praktyka budowy gołębników rozpowszechniła się w całym kraju. Do 1975 roku w samej Moskwie było ponad 2000 gołębników. Złota era hodowli gołębi domowych to pierwsza połowa lat osiemdziesiątych. Radzieckie gołębie zostały wypuszczone na Igrzyska Olimpijskie, Festiwal Młodzieży i Igrzyska Dobrej Woli. W 1984 roku Ogólnounijne Stowarzyszenie Sportów Gołębiarskich obejmowało około 100 klubów regionalnych. W tym samym czasie ukazała się wspaniała tragikomedia Władimira Mienszowa „Miłość i gołębie”, dobrze znana większości rodaków. Rosyjska hodowla gołębi podupadła wraz z wyjazdem z kraju. W latach 90. prawie nikt nie zajmował się gołębiami.
W kontynuacji tematu czytaj o 10 cech gołębi, przez co nie chcą się spotykać.
Źródło: https://novate.ru/blogs/280522/63115/