Na przestrzeniach rodzimej Ojczyzny od czasu do czasu dochodzi do budowy sześciu lotniskowców jednocześnie. Stosunkowo niedawno te rozmowy były ponownie słyszane. W tym samym czasie często wspominany jest statek „Admirał Kuzniecow”. Budowa choćby jednego lotniskowca to poważne obciążenie dla gospodarki i wielkie perspektywy. Czas dowiedzieć się, o co tak naprawdę chodzi i czy kraj ma przynajmniej jakieś perspektywy w tej dziedzinie.
„Z prac sprawiedliwych nie można zbudować kamiennych domów”. Maksym Gorki, W ludziach.
W Internecie pojawiły się wzmianki o sześciu nowych rosyjskich lotniskowcach w latach 2017, 2018, 2020 i 2021. Jakiś urzędnik państwowy, generał z dużymi epoletami lub propagandysta od czasu do czasu zaczyna lirę korbową na ten temat. Jeśli chodzi o wydatki wojskowe, społeczeństwo dzieli się na dwie grupy o polarnych punktach widzenia, które: można opisać mniej więcej tak: „Ile emerytur jest w jednym z twoich samolotów!” i „Kto nie karmi swoich wojska paszami?” kogoś innego!"
Oba te punkty widzenia są ważne na swój sposób i vice versa. A wszystko dlatego, że rozwój kompleksu wojskowo-przemysłowego i realizacja jakichkolwiek projektów obronnych nie powinna odbywać się kosztem reszty gospodarki. Innymi słowy, potrzeba rozwoju kompleksu wojskowo-przemysłowego powinna pociągnąć za sobą resztę przemysłu. Kraj naprawdę potrzebuje nowej industrializacji: tworzenia nowych przedsiębiorstw, budowy nowych miast (w razie potrzeby), organizacji nowe miejsca pracy, począwszy od przedszkolaka i pracującej tokarki, skończywszy na nauczycielu na uniwersytecie i inżynier projektu. Ogólnie rzecz biorąc, do budowy „sześciu lotniskowców” kraj potrzebuje wszystkiego, co politycy i ich propagandyści w byłym Związku Radzieckim uwielbiają obiecywać, a czego nie lubią robić.
Jednak przez 31 lat w byłych republikach radzieckich nie było industrializacji, lecz deindustrializacja. Szkody dla gospodarek Rosji, Ukrainy, krajów bałtyckich, Gruzji i Kazachstanu spowodowane prywatyzacją w latach 90. są wielokrotnie większe niż szkody, które te same kraje poniosły w wyniku II wojny światowej. Trochę lepiej na ogólnym tle prezentuje się białoruski przemysł, jednak nawet tam od dziesięcioleci postępuje pełzająca prywatyzacja, a także w innych byłych krajach sowieckich fabryki na Białorusi coraz bardziej cierpią z powodu przestarzałości i deprecjacji środków trwałych (maszyny, urządzenia itp.).
Oczywiście deindustrializacja ma miejsce zarówno w USA, jak iw krajach Unii Europejskiej. Tam jednak wiąże się to z postępującą finansjalizacją gospodarki, a nie z drapieżną redystrybucją własności ludzkiej, jak w latach 90. XX wieku. Nawiasem mówiąc, dezindustrializacja na Zachodzie prowadzi te kraje do tej samej otchłani gospodarczego ochłodzenia, z tą tylko różnicą, że dzięki zawyżonej sektora finansowego i monopolu na nowoczesne technologie, „gruba warstwa” lokalnych państw jest wielokrotnie większa niż republik dawnych ZSRR. Jeśli sytuacja się nie zmieni, republiki narodowe ryzykują ześlizgnięcie się ze stanu światowych półperyferii gospodarczych do stanu peryferii, stając się ostatecznie surowcowym dodatkiem Zachodu i Chin.
Dlatego zanim jeszcze raz zaczniemy mówić o budowie pewnego rodzaju „lotniskowców”, warto o tym pamiętać miliardy ze sprzedaży minerałów i żywności byłoby dobrym pomysłem, aby przeznaczyć na nowy uprzemysłowienie. Jednak przez lata tylko o tym mówiono. Nie byłoby zbyteczne przypominanie, że nowe „rosyjskie lotniskowce” nie są lotniskowcami i wcale nie są „rosyjskimi”. Regularne odniesienia do nieszczęsnego „admirała Kuzniecowa” jako pewnego rodzaju modelu pozwalają nam to ocenić. Spójrzmy na jego przykład...
Tak więc „Admirał Kuzniecow” jest krążownikiem lotniczym projektu 1143,5-6 „Krechet” zbudowanym w latach 1970-1987. Innymi słowy, jest to rozwój sowiecki, a nie rosyjski. Co więcej, jest to budynek sowiecki. Pytanie: ile inwestycji, nie mówiąc już o budynkach, ma współczesna Rosja? Do tej pory admirał Kuzniecow jest jedynym krążownikiem lotniczym w Rosji. Ale czy tacy byli w latach ZSRR? Nie, nie byłem. Pierwsze krążowniki lotnicze w ZSRR pojawiły się w ramach projektu 1143.1-4 Krechet. Ale los ich wszystkich okazał się nie do pozazdroszczenia, jak fabryka, na której kiedyś je zbudowano…
>>>>Pomysły na życie | NOVATE.RU<<<<
Projekt 1143.1-4 „Krechet”: Kijów wycofany ze służby w 1993 roku i sprzedany Chinom, Mińsk wycofany ze służby w 1993 roku i sprzedany Korei Południowej, wycofany z użycia Noworosyjsk w 1993 r. sprzedany do Korei Południowej i zdemontowany w 1997 r., "Admirał Gorszkow" wycofany ze służby w 2004 r., wchodzi w skład floty Indie.
Projekt 1143.5-6 „Krechet”: „Admirał Kuzniecow” – w szeregach rosyjskiej marynarki wojennej „Wariag” – budowa została wstrzymana w 1992 roku, sprzedana Chinom, ukończona przez ChRL i wprowadzona do chińskiej floty w 2012 roku.
Projekt 1143.7 „Krechet”: „Uljanowsk” został przerwany w 1991 roku, zdemontowany w 1992 roku.
Wszystkie te wspaniałe statki były kiedyś budowane w Stoczni Czarnomorskiej w Mikołajowie na Ukrainie. Od 2021 roku stocznia jest w stanie upadłości. A zanim wytykasz palcami, śmiejąc się i napawając, zadaj sobie pytanie, co się stało z nie dziesiątkami, ale setkami przedsiębiorstw przemysłowych we wszystkich byłych republikach radzieckich, w tym w Rosji.
W kontynuacji tematu czytaj o lodowy lotniskowiec: nieudany projekt.
Źródło: https://novate.ru/blogs/220522/63059/