Wizerunek rosyjskiego i radzieckiego marynarza jest ściśle związany z noszeniem tak dziwnego nakrycia głowy, jak czapka bez daszka. Dlaczego kapelusz marynarski ma tak nominalny wygląd i kształt? Kiedy się pojawiła? Postaramy się odpowiedzieć na wszystkie te pytania dzisiaj, aczkolwiek szerokim łukiem.
Z obiektywnych powodów Rosja pozyskała własną marynarkę później niż morskie potęgi Europy Zachodniej i Północnej. Formacja rosyjskiej floty rozpoczęła się za dziadka Piotra I - cara Aleksieja Michajłowicza. Proces ten był nierozerwalnie związany z dążeniem rosyjskiego królestwa do zdobycia przyczółka na Bałtyku, który pod względem handlu morskiego był w rzeczywistości europejskimi „Karaibami”. I jak w każdej innej flocie świata, początkowo marynarze nie mieli żadnej formy ustalonej z góry.
Począwszy od Piotra I, rosyjscy marynarze w zasadzie nosili wszystko, o ile było to wygodne i praktyczne, nie różniące się pod tym względem od ich zachodnich kolegów w rzemiośle. Głównym nakryciem głowy w marynarce, a nie wśród oficerów w XVIII wieku, był zwykły kapelusz z polami. Rosyjskie nakrycia głowy różniły się formą od europejskich, ale nie różniły się istotą. Najczęściej były to wariacje chłopskich nakryć głowy. Kapelusz z rondem był niezwykle przydatny do ochrony głowy zarówno przed letnim słońcem, jak i jesienną ulewą. Nie było to jednak wcale wygodne zarówno podczas pracy na masztach, jak i podczas pracy w ładowni. Stopniowo, na sposób europejski, kapelusze z polami zamieniły się w kapelusze z przekrzywionymi kapeluszami.
>>>>Pomysły na życie | NOVATE.RU<<<<
Królewska ręka dotknęła morskiej mody w środowisku marynarskim dopiero pod koniec XVIII wieku, kiedy urząd sprawował cesarz Paweł I, syn Katarzyny II. Przypomnijmy, że sam Paweł został zabity przez oficerów podczas spisku 24 marca 1801 r. Niemniej jednak to za Pawła I podjęto pierwszą próbę wprowadzenia jednolitego nakrycia głowy dla wszystkich marynarzy w marynarce wojennej. Stali się kapeluszem grenadiera. To prawda, że ze względu na swoją niepraktyczność nie zatrzymał się długo w marynarce wojennej, a już na początku XIX wieku został zastąpiony przez czako. Chociaż zarówno kapelusz grenadiera, jak i czako wyglądały niezwykle pretensjonalnie i pięknie, oba nakrycia głowy tylko uniemożliwiały marynarzom wykonywanie ich obowiązków służbowych. Rosyjscy admirałowie wypowiadali się też niepochlebnie o królewskiej wizji sprawy, na przykład czako był wielokrotnie krytykowany przez dowódcę Floty Czarnomorskiej Fiodora Fiodorowicza Uszakowa.
Bardzo szybko pojawiły się pierwsze kapsle, które zastąpiły czako. Czapka pojawiła się w armii rosyjskiej już w 1811 r. jako nakrycie głowy dla zbieraczy (osób zajmujących się zaopatrzeniem wojska). Jednocześnie czapka okazała się na tyle praktyczna, że za kilka lat zawsze zamieniała się w główne codzienne nakrycie głowy armii. Dostała się również do floty jako nakrycie głowy na co dzień. Tam uzupełniono go znanymi nam dzisiaj morskimi wstążkami. A w 1874 roku wszystko, co niepotrzebne „odpadło” z marynarki w twarz przyłbicy, w wyniku czego pojawiła się czapka bez daszka: tanie, wygodne i jednocześnie całkiem piękne nakrycie głowy dla marynarzy.
W kontynuacji tematu czytaj o dlaczego flota kosmiczna ZSRR, która była dumą kraju, została wysłana na złom i jeszcze nie został wskrzeszony.
Źródło: https://novate.ru/blogs/200322/62469/