Pierwszym towarzyszem człowieka był wilk. Pierwsze udomowione wilki i szakale, z których później wykształciły się współczesne psy, znajdowały się gdzieś w Azji Południowej w okresie od 13 do 11 tysiąclecia p.n.e. Od tego czasu pies sumiennie kroczy za „homo sapiens”. Na potępienie zasługuje osoba, która okazuje psu okrucieństwo lub pozostawia stworzenie na pastwę losu. Jednocześnie historia zna przypadki, kiedy pies, który stracił dom, omal nie stał się przyczyną katastrofy ekologicznej.
Wszyscy wiedzą, że dziki pies dingo mieszka w Australii. Właściwie to nieprawda. Wtórnie zdziczałe psy żyją lub przynajmniej żyły w wielu częściach świata. W większości w tej samej Azji Południowej, gdzie przodkowie współczesnych „psów” zostali kiedyś udomowieni po raz pierwszy. Na przykład szczątki dingo znajdują archeolodzy w Wietnamie, południowych Chinach, a całkiem żywe odmiany dingo znajdują się w lasach Nowej Gwinei. Początkowo uważano, że dingo ponownie zdziczały w Australii. Jednak najstarsze skamieniałości drapieżników znalezione na kontynencie pochodzą z 3450 lat. Jednocześnie szczątki dingo znalezione w Wietnamie mają starożytność 5500 lat.
Pies został najprawdopodobniej sprowadzony do Australii przez pierwszych łowców-zbieraczy gdzieś między 12 000 a 5000 lat temu. Tam pies nieuchronnie wylądował na wolności z różnych powodów. Australia, bogata i słabo zaludniona przez człowieka, w tych starożytnych czasach stała się idealnym środowiskiem dla potomków wilków i szakali, którzy mogli mówić gardłowym głosem starożytnego, wściekłego drapieżnika. Sytuację dla miejscowej fauny komplikował też fakt, że oprócz dingo nie było tam wystarczająco skutecznych rywalizujących drapieżników. W rezultacie sprowadzony pies faktycznie spowodował katastrofę ekologiczną, całkowicie niszcząc kilka gatunków australijskich torbaczy. Wiele mniejszych lokalnych drapieżników, takich jak wilki torbacze, zostało również wypartych przez dingo.
>>>>Pomysły na życie | NOVATE.RU<<<<
Dzisiejsze dingo zajmują niezwykle ważne miejsce w australijskim ekosystemie. Zapobiegają zniknięciu szeregu przedstawicieli rodzimej flory i fauny. Ponadto dziki pies reguluje populację królików przywiezionych do Australii przez ludzi. Pies pomaga również regulować populację innych roślinożerców, zajmując niszę ekologiczną wspomnianego wcześniej wilka torbacza. W XIX wieku ludzie masowo zniszczyli dingo, ponieważ zaczęły one wyrządzać wielkie szkody rolnictwu, przede wszystkim hodowli owiec. Działalność dzikiego psa doprowadziła nawet do budowy „psiego ogrodzenia” w latach 80. XIX wieku wokół regionów rolniczych. Ogrodzenie nadal działa. Jego utrzymanie kosztuje australijski budżet 15 milionów dolarów australijskich rocznie.
Często można usłyszeć, że dingo są niezwykle niebezpieczne dla ludzi, ponieważ wcale się go nie boją. W rzeczywistości nie jest to do końca prawdą. Zachowanie psa niewiele różni się od zachowania jakiegokolwiek innego dzikiego drapieżnika. Pomimo nazwy i wyglądu, psy dingo od dawna zamieniają się w dzikie zwierzęta. Przypadki ataków na ludzi są dość rzadkie i niewiele odbiegają od statystyk ataków wilków. Niektórzy ludzie nawet oswajają dingo i trzymają je jako zwierzęta domowe, ale w niektórych krajach świata posiadanie dingo jest nielegalne. W Azji miejscowi często polują i zjadają dzikie psy.
W kontynuacji tematu czytaj o dlaczego psy husky są często wyrzucane na ulicę lub umieścić w sierocińcu.
Źródło: https://novate.ru/blogs/140222/62154/