W czasach starożytnych najpopularniejszą bronią był łuk. W związku z tym umiejętność posługiwania się nim była uważana za prawdziwą sztukę walki, bardzo szanowaną przez tysiące lat. Łucznicy byli zarówno piechotą, kawalerią, jak i jeźdźcami rydwanów. Podczas bitwy była to potężna, prawie niezwyciężona siła militarna. Jeśli dowództwo było kompetentne, to była w stanie bez problemu zmienić przebieg bitwy, nawet gdy siły były wyraźnie nierówne.
Oczywiście pojawia się wiele pytań, na przykład skąd wzięli tyle strzał, w jaki sposób zostały dostarczone na pole bitwy, co zrobili łucznicy, jeśli nagle zabrakło im strzał, a bitwa była w pełnym rozkwicie i dlaczego strzelano salwami metoda.
1. Średniowieczny: Wyrób strzał to kosztowny biznes
W rzeczywistości na polu bitwy prosty łucznik był skuteczny tylko przez cztery do ośmiu minut, dopóki strzały się nie skończyły. Zwykły łucznik musiał wystrzelić nawet 10 strzał w ciągu minuty. Dobry strzelec zdołał w tym czasie wypuścić je w nieco większych ilościach, to znaczy jego szybkostrzelność była niemal błyskawiczna. Łucznicy w Anglii nosili strzały w wiązkach zawierających 24 strzały, które umieszczano na pasie w dwóch snopach.
Mając to na uwadze, rzeczywiście okazało się, że cały dostępny zapas amunicji został zużyty pod warunkiem nieprzerwanego strzelania w cztery, maksymalnie osiem minut. Jeśli mówimy o cenie, to koszt jednego pakietu był równowartością pensji żołnierza za pięć dni. Ale kiedy przeprowadzono kampanie wojskowe, wszystkie wydatki ponosiła korona.
Oczywiście w średniowieczu pełne zaspokojenie potrzeb strzelców było zbyt drogie i niemożliwe z praktycznego punktu widzenia. W związku z tym po dojściu do władzy Henryka V dokonał ważnej nominacji. Fletcher, który był zawodowym wytwórcą strzał, został Strażnikiem Królewskich Strzał. Wraz ze swoim personelem osiedlił się w Tower of London i wysłano tam budżet na zwiększenie zapasów. Osoba piastująca to stanowisko była odpowiedzialna za produkcję samej broni, strzał do niej, tworzenie magazynów oraz zaopatrzenie. Ważne, że miał prawo do zajęcia na terenie kraju prawie każdego drewna potrzebnego do tego celu.
Jeśli chodzi o ceny bezpośrednio za łuczników i strzały, były one zbyt wysokie. W Europie w tym okresie producenci amunicji stanęli przed ogromnymi wyzwaniami. Strzały zostały wykonane ręcznie. Nad każdym z nich pracowało kilka osób: jedna zajmowała się produkcją końcówek, druga - mocowaniem piór do trzonka i tak dalej.
Do ciężkich strzał przeznaczonych do strzelania z dużej odległości kowale wykonywali groty z żelaza o podwyższonej twardości. 76-centymetrowy szyb został wykonany przez stolarzy z jasnego drewna. Wał musiał być idealnie prosty. W przeciwnym razie nie było to przydatne. Jeśli mistrz kowalstwa w 1100 roku miał dostęp do prostych trzonków wysokiej jakości, mógłby wykonać od pięciu do ośmiu strzał w ciągu jednego dnia.
Te strzały, które miały mniejszy zasięg lotu, były wykonane z twardego drewna, takiego jak jesion. Były nieco krótsze i cięższe, z cienkimi metalowymi końcówkami. Końcówka została wykonana wąsko, co pozwalało trafić w cel, przebić się przez obronę przy strzelaniu z niewielkiej odległości. Materiałem na upierzenie było pióro gęsie, które wymagało wiele. Fletcher, wyznaczony przez Henryka V, w pierwszym miesiącu pełnienia nowej funkcji złożył zamówienie na tyczki w ilości kilkudziesięciu tysięcy oraz na gęsie pióra w ilości ponad 1 000 000 sztuk. A to tylko jedno zamówienie, że tak powiem, jednorazowe.
Oczywiście podczas wyjazdu do Francji na wojnę wyposażenie Henryka V było znakomite. Ale nie wszyscy poprzedni monarchowie byli tak dobrze przygotowani do działań wojennych. Najbardziej jakościowe podejście do sytuacji z łucznikami i strzałami zaobserwowano we Francji.
Problem z łucznikami zaobserwowano prawie we wszystkich armiach. Powodem tego był brak możliwości i zdolności ówczesnych władców do ustanowienia taniej produkcji broni i strzał. W rezultacie łucznicy każdej z armii, gdy tylko zabrakło im strzał, zostali zmuszeni do zmiany taktyki, a raczej stali się uczestnikami walki w zwarciu.
2. Dlaczego łucznicy zawsze strzelali jednym haustem w bitwie
Prawie każdy oddany strzał był „złoty”. Zaopatrzenie strzelców, których było ponad sto, w dwie wiązki wysokiej jakości strzał, jak już wiemy, nie było takie łatwe z materialnego punktu widzenia. Armia liczyła zwykle około 2500 łuczników. To średnia z tego, na co mogli sobie pozwolić władcy.
Każdy z nich mógł wystrzelić około dziesięciu strzał w ciągu jednej minuty. Okazuje się, że w pierwszej minucie bitwy w locie będzie latać 25 000 strzał, w drugiej - 50 000 pofrunie na ziemię, a po pięciu minutach ich liczba przekroczy 100 000. Zadaniem łuczników w pierwszych minutach bitwy jest sparaliżowanie wroga gradem ich strzał, wywołując chaos i zamieszanie. Często zdarza się, że armia po prostu się wycofała, nie mogąc wytrzymać takiego ataku.
Ostrzał salwowy zapewnia bardzo wysoki obszar ataku, a przeciwnicy będą musieli przejść do defensywy, czyli zakryć głowy tarczami i spowolnić ruchy. Bardzo ważne jest, aby w pierwszych chwilach bitwy przełamać wroga psychicznie, przerzedzić jego szeregi i uratować połowę własnej amunicji, a co najważniejsze, utrzymywanie własnych łuczników w maksymalnej liczbie na kolejne ataki wojskowe.
Przy losowym strzelaniu średnio procent trafień wrogiej piechoty byłby znacznie niższy, podobnie jak średnie wskaźniki obrażeń. Jeśli armia wroga ma kusze lub walczy konno, to będzie w stanie skrócić dystans bez szczególnego cierpienia, będzie w stanie wystarczająco szybko. W rezultacie łucznicy nie będą już mogli strzelać, ponieważ ryzyko trafienia własnych towarzyszy jest ogromne. W ten sposób przewaga zostanie utracona.
3. Jeśli strzały się skończyły, a bitwa trwa w najlepsze – co dalej
W warunkach aktywnego ostrzału obie armie przez kilka minut pozostawały bez amunicji. Nie mieli możliwości oddalić się daleko od wozów, w których były strzały i od giermków, którzy przywozili strzały łucznikom. Gdyby kawaleria złapała strzelców na otwartej przestrzeni, natychmiast dołączyliby do szeregów poległych. Aby nie ryzykować, łucznicy zajęli pozycje na wzgórzach, kucając.
Był też bardzo „brudny” moment w średniowiecznych wojnach. Oczywiście, ze względu na wysoki koszt strzał żelaznych i brązowych, nawet dostawcy mieli swój numer ograniczone, więc konieczne było zbieranie amunicji wielokrotnego użytku na polu walka. Ale w tym celu nie posyłano tam żołnierzy, ale chłopów pańszczyźnianych, a także ich dzieci, które mieszkały w pobliskich wioskach.
>>>>Pomysły na życie | NOVATE.RU<<<<
Często żołnierze byli sprytni, aby zdobyć dodatkowe strzały. Fakty te mają potwierdzenie historyczne. Na przykład podczas panowania dynastii Han (późne lata) jedna z walczących stron załadowała bele słomy na łodzie i popłynęła w górę Żółtej Rzeki. Z boku wydawało się, że zaatakują. Wróg z brzegu wystrzelił wiele strzał do łodzi, które wiernie pozostały w balach. W ten sposób zapasy zostały uzupełnione. Coś podobnego zaobserwowano w wojnach między Europejczykami.
Czytaj dalej na ten temat dlaczego w średniowiecznej Europie używali dziwnych mieczy z „łopatą” na końcu ostrza.
Źródło: https://novate.ru/blogs/190921/60596/
TO INTERESUJĄCE:
1. Ogromny zbiornik pod piaskami Sahary: dlaczego Afrykanie nie korzystają z daru natury
2. Pistolet Makarowa: dlaczego nowoczesne modele mają czarną rękojeść, jeśli pod ZSRR był brązowy
3. Dlaczego rewolucyjni marynarze owinęli się w pasy z nabojami?