Każdy, kto widział wizerunki rzymskich legionistów, zwłaszcza z okresu schyłkowej republiki i cesarstwa, powinien zauważyć, że byli oni ubrani w dość prosty sprzęt wojskowy. Szczególnie na mundurach rzymskich legionistów kontrastują południowi i wschodni sąsiedzi kultury fenickiej i hellenistycznej, których żołnierze regularnie ozdabiali swoje hełmy grzebieniami z końskiego włosia. W tym samym czasie Rzymianie nadal nosili grzebienie. Przede wszystkim byli to centurionowie i ich pomocnicy opcji. Powstaje pytanie: dlaczego tylko oni mieli taką dekorację?
Centurion w legionie to niezwykle ważna i cenna osoba. W nowoczesny sposób można go śmiało nazwać przedstawicielem młodszego korpusu oficerskiego. Od czasów „brodatych” wczesnej republiki centurionowie sprawowali dowództwo nad najmniejszymi formacjami taktycznymi: centurią, czyli, naszym zdaniem, setką. Tak więc kierowanie armią na polu bitwy bezpośrednio zależało od tych ludzi. Centurionów wybrano spośród zwykłych żołnierzy, którzy zdążyli już udowodnić, że potrafią wykonać tak trudną pracę.
Oprócz bezpośredniego przywództwa w bitwie to setnik zastąpił legionistów podczas kampanii zarówno ojca, jak i matki. Setnik musiał zachować dyscyplinę w oddziale: karać niewinnych i nagradzać niewinnych. Zajmował się szkoleniem wojskowym podwładnych, monitorował stan zdrowia żołnierzy i morale, bezbłędnie sprawdzał wyposażenie legionistów. Jednocześnie zawsze zwracano szczególną uwagę na buty, skarpetki, a także stan odzieży turystycznej.
Jednocześnie sam centurion musiał być człowiekiem doświadczonym w sprawach wojskowych, który w pełni opanował sztukę posługiwania się bronią. Starożytny rzymski historyk Wegecjusz napisał, że setnicy wybierają ludzi solidnych, zagorzałych, zdyscyplinowanych i silnych, o wielkiej sile fizycznej. Jednocześnie za najważniejsze cnoty młodszych oficerów Rzymianie uważali czujność i pracowitość, chęć wykonywania rozkazów, a nie rozumowanie nad nimi ponad to, co konieczne.
Za swoją służbę centurionowie otrzymywali pięć pensji zwykłych legionistów. Dla porównania legioniści weterani otrzymywali 1,5 pensji, a specjaliści wojskowi (lekarze, urzędnicy, inżynierowie) 2 pensji legionistów. Centurionowi przysługiwał osobny muł do przewożenia rzeczy, a w niektórych przypadkach także wierzchowiec. Podczas rzeźbienia łupów wojennych setnik otrzymał też więcej niż wszyscy inni. W późniejszym czasie dowódca mógł mieć także osobistego urzędnika i asystenta. Ponadto centurionowie mieli przywilej noszenia miecza po lewej stronie, a nie po prawej, jak mieli nosić wszyscy inni legioniści.
Najbardziej uderzającą cechą wyposażenia każdego centuriona był oczywiście grzebień z końskiego włosia na hełmie.
Został zainstalowany za pomocą specjalnego statywu i gniazda. Wbrew powszechnemu stereotypowi te herby niekoniecznie były czerwone. Często też robiono je na biało. Pojawili się w armii rzymskiej w sposób oczywisty za sprawą greckich sąsiadów. Jeśli jednak w Helladzie taki grzebień mógł nosić prawie każdy hoplita piechota, to w armii rzymskiej polegali tylko na oficerach. Stąd ich przeznaczenie – z taką ozdobą oficera zawsze łatwo i szybko można zidentyfikować na polu bitwy. O ile w Grecji grzebienie stanowiły głównie ozdobę, to w Rzymie zaczęły pełnić ściśle użytkową funkcję identyfikacyjną.
>>>>Pomysły na życie | NOVATE.RU<<<<
Jeśli chcesz dowiedzieć się jeszcze ciekawszych rzeczy, to zdecydowanie powinieneś o tym poczytać rzymski gladius: dlaczego nie było osłony na rękojeści miecza, ale było duże „jabłko”.
Źródło: https://novate.ru/blogs/280721/59941/
TO INTERESUJĄCE:
1. Dlaczego Aleksander Wielki nie udał się na zachód i nie zdobył Rzymu?
2. Dlaczego amerykańscy mężczyźni noszą T-shirt pod koszulą?
3. Dlaczego indyjskie złoto jest bardzo żółte i skąd bierze się tak wiele od tamtejszych kobiet?