Karabin szturmowy OTs-14 "Groza" nie jest najbardziej znanym rodzajem broni. Niewielu go widziało. Jeszcze mniej ludzi trzymało „Burza” w rękach. Jednocześnie dziwnie wyglądający karabin maszynowy od dawna służy w strukturach siłowych Federacji Rosyjskiej. Przede wszystkim jest używany przez bojowników FSB. Chrzest bojowy „Grozy” odbył się podczas I wojny czeczeńskiej. Początkowo karabin szturmowy został stworzony do bardzo specyficznej niszy - osłony ogniowej snajpera.
Rozwój granatnika karabinowego Groza rozpoczął się w Rosji w 1993 roku. Projekt oparto na karabinie szturmowym OTs-12 „Tiss”, stworzonym na bazie AKS74U. W rzeczywistości „Burza” stała się „Cisem” przeniesionym do układu bullpup. Charakterystyczną cechą nowego systemu strzelania było to, że strzelał z automatycznych i granatników za pomocą tego samego spustu. Działanie spustu określano poprzez przełączenie w odpowiedni tryb przełącznika ognia znajdującego się po prawej stronie komory zamkowej. Karabin szturmowy otrzymał również najnowszy celownik w kształcie litery U oraz wyposażenie do montażu licznych akcesoriów taktycznych. Ważnym szczegółem był fakt, że OTs-14 "Groza" i AKS74U wykazują korelację w szczegółach w 70%.
Opracowany „Groza” pod kierownictwem Walerego Nikołajewicza Telesha od 1992 roku na podstawie TsKIB SOO. Karabin szturmowy został pomyślany jako modułowy kompleks strzelecki do wykonywania szerokiego zakresu zadań taktycznych. Od samego początku OTs-14 był pozycjonowany jako broń dla jednostek specjalnych, w tym sił specjalnych FSB. Nowość została zaprezentowana szerokiej publiczności w 1994 roku. W tym samym czasie odbył się chrzest bojowy maszyny. „Burza” została użyta po raz pierwszy w pierwszej kampanii czeczeńskiej w latach 1994-1996.
Ważną cechą „Grozy” było zastosowanie specjalnego naboju pośredniego 9x39 mm. Ta sama amunicja w tym czasie była już używana w VSS „Vintorez”, AS „Val” i SR-3 „Whirlwind”. Osobno wydano modyfikację dla sił specjalnych armii i rozpoznania polowego pod nabój 7,62x39 mm. Wszystko to uczyniło z OTs-14 potężną broń na średnim i bliskim dystansie. To prawda, że wersja „wojskowa”, w przeciwieństwie do wersji „specjalnej”, była znacznie mniej odpowiednia do strzelania w ciasnych przestrzeniach ze względu na zwiększone prawdopodobieństwo rykoszetu.
Służby specjalne i oficerowie wywiadu chwalili „Burza” już w czasie wojny w Czeczenii. Karabin szturmowy miał stosunkowo niewielką wagę i wymiary, a „innowacyjny” układ typu bullpup przyniósł pozytywny efekt jeśli chodzi o równowagę i ergonomię broni, amunicja poddźwiękowa 9x39 mm zapewniała monstrualne zatrzymanie umiejętność. Docenili wojskową i modułową konstrukcję, która umożliwiła przekształcenie OTs-14 z karabinu szturmowego w pistolet maszynowy. Siłom specjalnym spodobała się również obecność zwykłego granatnika.
>>>>Pomysły na życie | NOVATE.RU<<<<
Wczesne wersje „Burza z piorunami” miały coś do zbesztania. Komandosi byli niezadowoleni z tego, że broń wydziela zbyt dużo gazów prochowych, które lecą prosto w twarz i uniemożliwiają strzelcowi prowadzenie długotrwałego, skutecznego ognia. Decyzja o zastosowaniu jednego spustu do granatnika i karabinu szturmowego również została mocno skrytykowana po zdobyciu doświadczenia w prawdziwych starciach bojowych. „Burza z piorunami” została również zbesztana za krótką linię celowania, która raczej utrudniała niż pomagała podczas strzelania. Wreszcie zwiadowcy byli niezadowoleni z małej pojemności magazynka, która wynosiła tylko 20 naboi.
Kontynuując temat, czytaj o Karabin szturmowy ASz-12: dlaczego Amerykanie myślą, że pozwoli Rosjanom zapomnieć o Kałasznikowie.
Źródło: https://novate.ru/blogs/020621/59220/
TO INTERESUJĄCE:
1. Nagant: dlaczego oficerowie rosyjscy i sowieccy go nie lubili
2. Pistolet Lerker i Kuppini: dlaczego skuteczna broń do samoobrony została zakazana
3. Dlaczego czołgi mają palce gąsienicowe z kapeluszem do wewnątrz, a traktory - na zewnątrz? (wideo)