Jednym ze sposobów na podgrzanie lub przygotowanie jedzenia w naturze jest rozpalenie ognia. Proces ten wiąże się z całym szeregiem czynności – zbieranie chrustu lub drewna opałowego, poszukiwanie suchego materiału (mech, trawa, szyszki) do oświetlenia. Następnie nad płomieniem zbuduj urządzenie, które pozwoli ci zagotować wodę lub ugotować jedzenie. Ale jest prostszy sposób, który pozwoli Ci nie tylko utrzymać ciepło, ale także wysuszyć rzeczy. Doświadczeni turyści, myśliwi i rybacy wiedzą, jak uzyskać ciepło i „długotrwały” ogień za pomocą jednego polana.
Jaka jest zaleta ognia w kłodzie
W naturze można rozpalić wiele ognisk. Różnią się sposobem zapłonu, materiałem i czasem palenia. Doświadczeni turyści wiedzą, jaki rodzaj ognia można rozpalić na danym obszarze, w określonych warunkach pogodowych. Najprostszy i najskuteczniejszy sposób na ogrzanie się w lesie wiąże się ze stworzeniem tajgi lub świecy fińskiej. Nie bez powodu tego rodzaju ognisko otrzymało tak niezwykłą nazwę. Z wyglądu płonąca kłoda przypomina świecę.
Rozpalenie skandynawskiego ognia jest łatwe. Wszystko czego potrzebujesz to dziennik (nie będzie trudno znaleźć go w lesie). Sucha trawa, mech lub trociny, zrębki pozostałe po obróbce drewna doskonale nadają się do oświetlenia. Nawiasem mówiąc, dobrze, jeśli masz przy sobie toporek. W przeciwnym razie będziesz musiał poszukać kłody z gotowymi pęknięciami.
Jedną z niepodważalnych zalet fińskiej świecy jest jej długie palenie i praktyczność. Ognisko można przenieść w dogodne miejsce gołymi rękami. Można na nim gotować jedzenie bez dodatkowego wyposażenia. Naczynia są po prostu umieszczane na wierzchu płonącego kłody. Jeśli nagle spadnie deszcz lub śnieg, ogień nie zgaśnie. Aby to zrobić, umieść czajnik lub rondel na wierzchu świecy tajga. Staną się rodzajem dachu, który chroni ogień przed wilgocią.
W zależności od wielkości i rodzaju drewna fińska świeca może palić się co najmniej 4-6 godzin. Zapewni nie tylko ciepło do ogrzewania czy gotowania. Nad świecą tajga będzie można szybko wysuszyć mokre rzeczy. Jeśli go zgaśniesz, ponowne rozpalenie płomienia nie będzie trudne. Ponadto ten rodzaj pożaru jest najmniej niebezpieczny. Niemniej jednak lepiej jest wyczyścić miejsce, w którym skandynawskie palenisko będzie hodowane z suchej trawy i szyszek.
Jak zrobić świecę tajga własnymi rękami
Istnieje kilka wariantów rozpalania kominka. Klasyczna metoda polega na obecności zwykłego toporka turystycznego. Dzielili kłodę na 6-8 części, aby z jednej strony pozostała nienaruszona. Sucha trawa, mech lub wióry są wpychane w szczeliny. Alternatywnie wlewa się płyn zapłonowy. Wtedy wszystko przebiega według klasycznego schematu – ogień jest „wytwarzany” za pomocą zapalanej zapałki, którą doprowadza się do „rozpałki”.
Jako wariację na temat, kłoda może zostać całkowicie podzielona na 6-8 części. Z każdego kawałka drewna usuwany jest ostry róg (rdzeń). Dziennik jest ponownie gromadzony. Od dołu jest przymocowany drutem. Okazuje się, że struktura z wnęką w środku. Suchy naturalny materiał do rozpalania ognia jest wpychany w pustkę.
>>>>Pomysły na życie | NOVATE.RU<<<<
Jeśli nie ma pod ręką siekiery, na ratunek przyjdzie trzecia opcja tworzenia świecy tajga. Nawiasem mówiąc, z jego pomocą okazuje się, że jest to najbardziej „długi” ogień. Będzie to wymagało trzech dzienników. Mogą mieć różne średnice i wysokości. Od strony, której dotkną, kora jest całkowicie usunięta. Dla lepszego zapłonu - wykonane są nacięcia. Niszczą integralność drewna. Kłody są umieszczane obok siebie, tak aby powstała między nimi odległość dla lontu przyszłego pożaru. Ta wersja fińskiej świecy jest również dobra, ponieważ trzy polana mogą być używane do podgrzewania jedzenia, suszenia ubrań lub gotowania wody na herbatę.
Podziel się, jaki rodzaj ognia rozpalasz, gdy znajdziesz się w lesie lub w pobliżu rzeki?
To interesujące:
1. Dlaczego koty przynoszą swoje trofeum właścicielowi i co robić w takim przypadku?
2. Błędy w używaniu popiołu jako nawozu, który może okradać plony
3. Rodzice dokonywali napraw dla swojej córki w jednopokojowym mieszkaniu, a ona nazywała to „emerytką” (wideo)