W latach powojennych broń w Związku Radzieckim nie straciła na znaczeniu: czas minął, potrzebne były nowe, bardziej nowoczesne modele. Uderzającym przykładem istnienia takiego trendu była historia powstania pistoletu automatycznego Stechkin, który stał się prawdziwą narodową legendą broni. To prawda, niewiele osób wie, że pistolet dla elitarnych sił specjalnych pierwotnie miał stać się najbardziej masywny, ale coś poszło nie tak.
Po zakończeniu II wojny światowej sowieckie dowództwo zdecydowało się na oddanie do użytku Kompaktowe pistolety maszynowe Armii Czerwonej, które mogłyby zastąpić PPSz i PPP. Należało stworzyć model, który nadawałby się „do uzbrojenia oficerów Armii Radzieckiej jako broń samoobrony i ataku, a także broń do walki w zwarciu”. Początkowo to miejsce zajmował pistolet Makarowa, ale szybko stało się jasne, że nie można go uznać za taką broń.
Początkowo dla nowego pistoletu określono następujące parametry: pistolet wojskowy powinien być zaprojektowany dla już z powodzeniem opracowanego naboju 7,62 × 25 mm. Ponadto przy dobrej mocy i balistyce ułatwiłoby uzyskanie niezbędnych cech użytkowych. To prawda, że przyniosło to inżynierom wiele niepotrzebnej pracy podczas projektowania, zwłaszcza w odniesieniu do jednostki zamykającej. W tym przypadku nowy radziecki nabój pistoletowy 9 × 18 mm został uznany za bardziej obiecujący.
Kiedy ogłoszono konkurs na stworzenie nowego pistoletu, lista uczestników wyglądała bardzo oryginalnie. Tak więc potencjalnym wykonawcą może być P.V. Voevodin to bardzo doświadczony projektant, któremu niemal od samego początku przypisywano zwycięstwo. Kolejnym uczestnikiem konkursu był kolejny legendarny projektant – M.T. Kałasznikowa. Dlatego najpierw Igor Stechkin, niedawny student Instytutu Mechanicznego Tula, który: postanowił konkurować z dwoma pierwszymi rusznikarzami, generalnie niewiele osób uważało się za zwycięzcę. I na próżno: w końcu to jego próbka została uznana za najlepszą, która została przedstawiona do testów.
Pomimo zwycięstwa pistolet Steczkina nie do końca pasował do wojska. Dlatego konieczne było przeprowadzenie kilku cykli rewizji, na przykład w celu zmniejszenia masy pistoletu i kompleksu kolbowego. To prawda, sami klienci przyznali, że ich początkowe wymagania dotyczące nowej broni okazały się przeszacowane: na przykład według redaktorów Novate.ru okazało się, że po prostu niemożliwe było stworzenie niezawodnej drewnianej kabury na tyłek o wadze trzystu gramów, więc wersja 150 gramowa okazała się odpowiednia jeszcze.
Kiedy zmodyfikowana próbka została ukończona i rozpoczęły się testy, stało się jasne, że automatyczny pistolet Stechkin (w skrócie APS) był całkowicie spełnił oczekiwania wojska: pod wieloma cechami okazał się nawet lepszy niż słynne dzieci Makarowa i Tokareva, a także zademonstrował swoje niezawodność. Co więcej, jego możliwości okazały się jak najbardziej zbliżone do pełnoprawnych pistoletów maszynowych, w związku z tym dowództwo uznało, że broń jest w stanie działać równie skutecznie przy pojedynczych strzałach i kolejki. W rezultacie w 1951 r. APS został oddany do użytku, a rok później konstruktor Stechkin otrzymał za jego opracowanie Nagrodę Stalina II stopnia.
Początkowo planowano, aby Steczkin stał się głównym pistoletem armii - mieli być uzbrojeni w młodszych oficerów, załogi dział artyleryjskich, ciężkie karabiny maszynowe i granatniki, załogi czołgów i inny personel wojskowy, dla których większy karabin szturmowy Kałasznikowa okazał się zbyt gruby. I na początku APS został bardzo dobrze przyjęty. Co prawda ta popularność okazała się krótkotrwała: chociaż pistolet jest lżejszy i mniejszy niż AK, ale nadal na czas pokoju tak nie było bardzo wygodne: do przenoszenia tak niekompaktowego i ciężkiego urządzenia w porównaniu z innymi podobnymi typami narzędzi trudny.
Dlatego APS nigdy nie stał się pistoletem masowej armii, aw 1958 został całkowicie wycofany z produkcji - większość już zmontowanych próbek pozostała w magazynach. Jednak dwadzieścia lat później ponownie nabrało znaczenia, jednak nie w życiu cywilnym, ale w wojnie: wraz z wybuchem działań wojennych w Afganistanie APS i zaprojektowanym na początku lat siedemdziesiątych przez jego cicha modyfikacja APB była aktywnie wykorzystywana przez grupy sił specjalnych GRU, pilotów samolotów szturmowych i myśliwców-bombowców, wojskowych oficerów rozpoznania i innych specjalnych podziały.
>>>>Pomysły na życie | NOVATE.RU<<<<
Pod koniec lat osiemdziesiątych zaczęto obserwować pogarszanie się sytuacji przestępczej w kraju, dlatego MSW już zdecydowało uzbroić policję w "Stechkina". Ale po upadku Związku Radzieckiego historia tej słynnej broni się nie skończyła. Z biegiem czasu armia nadal zrezygnowała z APS, ale w siłach specjalnych MSW „Stechkins” są nadal używane i cieszą się popularnością. A według jego użytkowników era automatycznego pistoletu końca lat czterdziestych ubiegłego wieku jeszcze się nie skończyła.
Chcesz dowiedzieć się więcej o najsłynniejszej rosyjskiej „broni palnej”? Potem przeczytaj: Karabin szturmowy Kałasznikowa: historia wspaniałej broni i jej twórcy
Źródło: https://novate.ru/blogs/010521/58825/
TO INTERESUJĄCE:
1. Dlaczego na amerykańskich przedmieściach buduje się domy z kartonu i sklejki?
2. Dlaczego amerykańscy mężczyźni noszą koszulkę pod koszulą?
3. Czy woda uchroni przed strzałami, jak pokazano na filmach?