5 wad legendarnego PPSh, o których zwyczajowo się nie pamięta

Pistolet maszynowy Szpagin, bez żadnych „ale”, jest bronią zwycięstwa i jednym z najlepszych pistoletów maszynowych II wojny światowej. Prosty, niezawodny i skuteczny – zdobył szacunek nie tylko Armii Czerwonej, ale także jej zaprzysięgłych wrogów. Po wybuchu wojny armia dosłownie poprosiła o jak najwięcej tych wspaniałych karabinów maszynowych. Jednak, jak każda inna broń stworzona przez człowieka, PPSz miał, oprócz licznych zalet, bardzo konkretne wady. Te ostatnie są rzadko wspominane i to jedyny powód, dla którego zasługują na wzmiankę.

1. Otwórz migawkę

Problemem okazała się otwarta przesłona. | Zdjęcie: allzip.org.

Początkowo odpowiednie rozwiązanie techniczne, które stało się poważnym problemem już podczas eksploatacji pistoletu maszynowego w rzeczywistych warunkach bojowych. Z powodu perkusisty sztywno zamocowanego w ryglu, broń zaczęła „dziobać” do przodu podczas strzelania. Wynikało to z ruchów przesłony podczas podawania wkładu, a następnie przebijania podkładu. Dodatkowo otwarta migawka powodowała mały „przestój” między naciśnięciem spustu a faktycznym strzałem.

2. Waga

Pomimo tego, że ten rodzaj broni jest pistoletem maszynowym, nawet na czas II wojny światowej PPSz okazał się dość duży i ciężki. Bez nabojów masa pistoletu maszynowego sięga 3,6 kg. Dla porównania w pełni naładowany i wyposażony w bagnet AKM waży tyle samo. Jednocześnie z w pełni wyposażonym magazynkiem PPSh ważył prawie dwa razy więcej - 5,3 kg. Wszystko to nałożyło znane ograniczenia na ładowność myśliwca i łatwość jego obsługi.

3. Szybkostrzelność

Błogosławieństwo i przekleństwo stworzenia Szpagina. Z jednej strony, dzięki zaporowej jak na pistolet maszynowy szybkostrzelności, PPSh był niezwykle skuteczny w tworzeniu „ołowianego prysznica”. Co było szczególnie dobre, gdy broń trafiła w ręce niezbyt doświadczonych strzelców. Wysoka szybkostrzelność powodowała jednak duże zużycie amunicji. W przypadku nieostrożnego obchodzenia się z pierwszym bębnem można było po kilku sekundach odpalić. Wszystko to doprowadziło również do dodatkowych trudności w przygotowaniach do bitwy…

4. Sklep perkusyjny

Po II wojnie światowej magazynki bębnowe nie były używane przez żadną armię. Dzieje się tak dlatego, że pomimo możliwości noszenia przy sobie ogromnej ilości gotowych nabojów, takie magazynki mają dwie straszne wady. Po pierwsze, zajmują bardzo dużo czasu i są dość trudne do wyposażenia. Po drugie, są one same w sobie niezwykle złożone z technicznego punktu widzenia. Obsługa magazynków bębnowych, w tym ich wyposażenia, wymaga zwiększonej uwagi, ostrożności i, co najważniejsze, umiejętności. Najgorsze jest to, że niedoświadczony lub nieostrożny żołnierz może łatwo rozbić bęben, gdy jest ładowany nabojami.

>>>>Pomysły na życie | NOVATE.RU<<<<

5. Brak wymienności

Zaskakujące, ale prawdziwe. W latach wojny dla każdego PPSz wyprodukowano 2 „rodzime” sklepy. Jednocześnie, pomimo tego, że pistolet maszynowy został wykonany według jednego GOST, jego magazyny bardzo często nie były wymienne. Nie trzeba dodawać, że taki stan rzeczy nie dodawał wygody w obsłudze broni? Jednak sowieccy myśliwce już na froncie próbowali w każdy możliwy sposób rozwiązać ten problem w warsztatach polowych, sprawdzając i w razie potrzeby dostosowując wszystkie sklepy będące do dyspozycji jednostki.

Jeśli chcesz dowiedzieć się jeszcze ciekawszych rzeczy na temat broni domowej, zdecydowanie powinieneś o tym poczytać AK-19: czym różni się od poprzedników i jakie ma „niekonwencjonalne” zalety.
Źródło: https://novate.ru/blogs/150321/58192/

TO INTERESUJĄCE:

1. Karabin maszynowy Berezin: sławny i nieznany jednocześnie (wideo)

2. Dlaczego amerykańscy mężczyźni noszą T-shirt pod koszulą?

3. Ile litrów benzyny pozostało w zbiorniku, gdy zaświeci się kontrolka (wideo)