Dwa supermocarstwa, Związek Radziecki i Stany Zjednoczone, od wielu lat rywalizują w różnych gałęziach przemysłu, w tym w tworzeniu superpotężnej broni jądrowej. Jeśli chodzi o nosicieli rakiet nuklearnych, zaczęli pracować nad stworzeniem całkowicie nowych systemów przeznaczonych do orientacji. Opierały się na polu magnetycznym planety, które można porównać do najdokładniejszych kompasów. To właśnie spowodowało pojawienie się bazy sowieckiej, sklasyfikowanej na najwyższym poziomie.
Do działania tych elektronicznych najdokładniejszych kompasów potrzebne były inne dane, a mianowicie wiarygodne mapy anomalii magnetycznych, superdokładne informacje o położeniu biegunów magnetycznych. Jeśli chodzi o ich zbieżność z geograficznymi, to są one nieobecne, ponadto bieguny te poruszają się regularnie. W latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku biegun północny (mówimy o biegunie geomagnetycznym) znajdował się w Kanadzie. Oczywiście ZSRR nie miał do niego dostępu. Ale to nie powstrzymało specjalistów, bo drugi biegun był tylko na południu.
To naukowcy ze Związku Radzieckiego jako pierwsi zrozumieli korzyści płynące z nawigacji magnetycznej. Podczas rywalizacji między dwoma państwami, Związkiem Radzieckim i Stanami Zjednoczonymi, o prawo do zakładania baz w pobliżu bieguna południowego, wygrały te ostatnie. Ale pierwsi powoli zawładnęli geomagnetyczną.
W 1957 r. w tym miejscu zbudowano „Wostok” – stację antarktyczną, która jest obecnie jedną z najtrudniej dostępnych na tym kontynencie. To było nawet wyczynem być w tak surowym klimacie, gdzie wskaźniki temperatury są zredukowane do minimalnych poziomów. Na przykład na początku lat 80. ubiegłego wieku poza stacją temperatura spadła do 89 stopni poniżej zera. Ale to zadziałało. Okręty podwodne mają teraz najdokładniejsze współrzędne geomagnetycznego bieguna południowego.
Amerykanie wszystko zrozumieli, ale z opóźnieniem. Nikomu nie wpuszczono do „Wostoku”. Najbliższa mu była amerykańska stacja McMurdo. Znajdował się na skraju Morza Rossa, głównego ekosystemu Antarktyki. Przez lata podjęto próby uznania tego obszaru za morski obszar chroniony. Ale Chiny i Związek Radziecki zawsze się temu sprzeciwiały, ponieważ tutaj oba kraje złowiły bardzo cenny i rzadki antark antarktyczny („ryba oleista”). Podejrzewano nawet, że ZSRR i Chiny rozmieściły na tym morzu swoje statki zwiadowcze, ukrywając je jako statki rybackie, aby móc monitorować amerykańską bazę.
1. Niezwykła baza
Rosyjscy analitycy nie ignorowali zwiększonej aktywności transportowej. Z danych rozpoznawczych wynika, że trwają przygotowania do wyprawy, której celem było wyparcie ZSRR z geomagnetycznego bieguna południowego. Gdyby jego współrzędne zostały utracone, radzieckie atomowe okręty podwodne, spokojnie położone u wybrzeży Ameryki, byłyby zmuszone udać się na inne bezpieczne wody.
Operacja ta mogłaby zaburzyć globalną równowagę strategiczną. Związek Radziecki na Morzu Rossa nie mógł otwarcie wysyłać swojej floty, ponieważ NATO, a w szczególności Stany Zjednoczone, miały znaczną przewagę w postaci grup lotniskowców. Ale znaleziono wyjście - pojawił się odważny i niestandardowy plan.
W rezultacie na „Mirny” (stacja przybrzeżna) popłynął specjalny statek kierowany przez statki spalinowo-elektryczne o nazwie „Estonia” i „Ob”. Statki załadowano specjalnym ładunkiem - tajnym sprzętem. Trwały przygotowania do budowy unikalnej bazy wojskowej znajdującej się wewnątrz przybrzeżnego lodu. W tej sztucznie stworzonej górze lodowej planowano zlokalizować koszary sił specjalnych, amunicję i paliwo, bazę okrętów podwodnych i własne silniki do statków.
2. Funkcje tworzenia unikalnej bazy danych
W regionie moskiewskim w Instytucie Badawczym Technologii Technicznych i Komputerowych wspólnie z NIIOSP opracowali technologię przyspieszonej budowy właśnie w lodzie. Korytarze i różne pomieszczenia zostały wykonane przez topienie lodu za pomocą prądów przegrzanego powietrza o wąskim kierunku. Powstała stopiona woda została po prostu wlana do oceanu. Przestrzeń pokoju oddzielono od ścian z lodu ocieplonymi ścianami z drewna. Bardzo twardy lód i ogromna góra lodowa dawały powody, by sądzić, że stacja będzie całkowicie chroniona przed wszelkimi środkami, z wyjątkiem być może superpotężnej broni jądrowej.
Po 1963 w okolicach Mirny na lodzie powstały pęknięcia, glacjologowie wybrali ze wszystkich gór lodowych, które miały oderwać się w niedalekiej przyszłości, jednego olbrzyma. Ze względu na ogromną podwodną część i obecność na górze płaskiej powierzchni, nadającej się do stworzenia pasa startowego, idealnie nadawał się do budowy tajnej stacji. Załadowano na nią potajemnie specjalne urządzenia nawigacyjne i paliwo lotnicze. Loty odbywały się niemal regularnie z Mirnego.
Pracowaliśmy w przyspieszonym tempie, ponieważ istniała groźba, że kubański kryzys rakietowy przerodzi się w pełnoprawny konflikt. ZSRR nie mógł opuścić okrętów podwodnych bez nawigacji, więc wszystkie prace były prowadzone pod przykrywką Sił Zbrojnych.
3. Zimny świat
Takiej działalności nie dało się ukryć przed Amerykanami, bez względu na to, jak bardzo się starali. Ze względu na brak odpowiedniego sprzętu satelitarnego nie mieli stuprocentowego potwierdzenia swoich podejrzeń. Cokolwiek to było, ale zakończenie kwestii kryzysu kubańskiego i pomyślne, obniżyło również poziom intensywności istniejącej konfrontacji. Budowa stacji szła jeszcze pełną parą, gdy obie strony rozpoczęły trudne i długie negocjacje.
Zajęła się tym specjalna komisja. 05.11.1964 g. samolot z delegacją amerykańską na czele z D. Piskliwy. W rezultacie podpisano dokument o odmowie przez strony wszelkich prób zajęcia terytoriów i stacji na Antarktydzie oraz wycofaniu całego sprzętu wojskowego z regionu.
>>>>Pomysły na życie | NOVATE.RU<<<<
4. Jak to się skończyło
W mediach wizytę na stacji Mirny Amerykanie tłumaczyli prowadzeniem międzynarodowych badań naukowych, co zadowoliło wszystkich. Z niedokończonej stacji szybko usunięto z niej cały cenny, w szczególności specjalny sprzęt. Sama góra lodowa została wciągnięta do oceanu w towarzystwie okrętów wojennych, które strzegły jej, dopóki się nie roztopiła do tego stopnia, że żaden specjalista po przeciwnej stronie nie potrafił odtworzyć choćby jakiegoś tajnego elementu.
Kontynuując temat przeczytaj, dlaczego w ZSRR budowali statki demagnetyzujące, co robili.
Źródło: https://novate.ru/blogs/110321/58151/
TO INTERESUJĄCE:
1. Nagant: dlaczego oficerowie rosyjscy i sowieccy go nie lubili
2. Dlaczego kierowcy zostawiają drogie ciężarówki, by gniły na zimowych drogach?
3. Dlaczego czołgi mają palce gąsienicowe z kapeluszem do wewnątrz, a traktory - na zewnątrz? (wideo)