5 popularnych nieporozumień na temat „najlepszego” karabinu maszynowego II wojny światowej MG-42

Słynny „Hitler Saw” jest uważany, jeśli nie najlepszy, to przynajmniej jeden z najlepszych karabinów maszynowych II wojny światowej. Takie stwierdzenie ma sens. Niemniej jednak wokół legendarnej 42. edycji narosło wiele nieporozumień, przesady i wręcz mitów. Należy od razu zauważyć, że MG-42 jest naprawdę niezwykle udaną bronią i jest używany w formie modyfikacji do dziś. Jednak nie wszystko w nim jest odbierane poprawnie.

1. Wymienne beczki to błogosławieństwo

Broń wcale nie jest tak fajna, jak się wydaje. / Zdjęcie: w-dog.ru.

Nic takiego. Wymienne lufy są niezwykle niezbędnym środkiem, ponieważ ze względu na dużą szybkostrzelność metal po prostu traci na jakości i zaczyna przeszkadzać w skutecznym strzelaniu. Trzeba jednak przyznać Niemcom, że wymyślili taką decyzję. Do dziś stosowana jest technologia wymiennych luf do karabinów maszynowych.

2. Wysoka szybkostrzelność jest zawsze dobra

Karabin maszynowy MG-42 może wystrzelić od 1000 do 1200 strzałów na minutę. Niezwykle trudno jest stłumić taką broń za pomocą innego karabinu maszynowego. Na froncie wschodnim, aby stłumić takie niemieckie gniazda karabinów maszynowych, kazano użyć… artylerii. Jednak za zaporową skuteczność ognia trzeba zapłacić zużyciem amunicji, częstotliwością przeładowywania i koniecznością wymiany luf karabinu maszynowego bezpośrednio w walce.

3. Wysoka niezawodność

To, że MG-42 jest wyjątkowo udany, wcale nie jest równoznaczne z niezawodnością. W rzeczywistości niemiecki karabin maszynowy okazał się dość kapryśny i trudny w utrzymaniu. Ze względu na dużą liczbę drobnych części, 42. Dywizja wymagała znacznie więcej roboczogodzin do wyprodukowania w porównaniu do innych karabinów maszynowych, w tym niemieckich. Wreszcie Piła Hitlera miała wyjątkowo zawodną migawkę. Do tego stopnia, że ​​nawet części zamienne musiały zostać włączone do części zamiennych w celu operacyjnej wymiany w bitwie. Niemcom udało się rozwiązać większość problemów legendarnego karabinu maszynowego dopiero po wojnie w modyfikacji MG-3.

4. Wyprodukowane przez tłoczenie

To nie do końca prawda. Wiele części w projekcie MG-42 zostało faktycznie wyprodukowanych w fabrykach metodą tłoczenia. Jednak było wiele, które trzeba było włączać na maszynach dosłownie ręcznie. W ten sposób 42. był jednym z najbardziej „pracochłonnych” w produkcji karabinów maszynowych podczas II wojny światowej. Dowództwo Wehrmachtu na froncie wschodnim nieustannie narzekało, że bardzo brakowało nazw karabinów maszynowych 42. modyfikacji.

>>>>Pomysły na życie | NOVATE.RU<<<<

5. Jest jeden

Karabin maszynowy MG-42 nigdy nie był pomyślany jako ręczny, a tym bardziej jako pojedynczy. Zarówno on, jak i jego poprzednik, MG-34, zaprojektowano jako ciężkie karabiny maszynowe. Dość powiedzieć, że waga rozładowanej „piły” wynosi 11,6 kg. To dużo jak na broń ręczną. Początkowo projektanci myśleli, że MG-42 i 34 będą używane tylko w czołgach Wehrmachtu. Po wybuchu II wojny światowej pojawiła się modyfikacja maszyny do strzelania.

Kontynuując temat, czytaj o karabin maszynowy Berezin: sławny i nieznany jednocześnie.

Napisz w komentarzach, co o tym myślisz?

Źródło: https://novate.ru/blogs/100321/58139/

TO INTERESUJĄCE:

1. Nagant: dlaczego oficerowie rosyjscy i sowieccy go nie lubili

2. Pistolet Lerker i Kuppini: dlaczego skuteczna broń do samoobrony została zakazana

3. Dlaczego czołgi mają palce gąsienicowe skierowane głowami do wewnątrz, a ciągniki - na zewnątrz? (wideo)