Rewolwer systemu Nagant to jeden z najbardziej znanych przykładów ręcznej broni palnej pierwszej połowy XX wieku. Trudno będzie znaleźć zakątek na planecie, gdzie ten belgijski rewolwer nie byłby znany. Były aktywnie wykorzystywane w przedrewolucyjnej Rosji, a następnie w Rosji Sowieckiej. Niemniej jednak, pomimo rozpowszechnienia, było kilka rzeczy, za które Nagan nie był zbytnio kochany.
Siedmiostrzelowy rewolwer systemu Nagant został stworzony przez belgijskich braci-konstruktorów Emila i Leona Nagant w 1895 roku. Pod koniec XIX wieku Rosja zaczęła się przezbrajać. Do roli głównego karabinu kraju wybrano trójrzędowy model Mosin z 1891 roku. Rosja nie miała własnego pistoletu, dlatego zdecydowano się na zakup dla oficerów, żandarmów i kawaleria belgijskie rewolwery, ponieważ ich cechy w większości odpowiadały ówczesnym wymagania wojska.
Były jednak dwie ważne rzeczy, które naturalnie irytowały wszystkich ludzi, którzy używali tej broni. Pierwszym poważnym problemem Nagana było jego niezwykle trudne zejście, które szczerze mówiąc nie było dobre w większości sytuacji. Zbyt mocne zejście negatywnie wpłynęło na celność strzelania, wymagało dużej wprawy w celowaniu i sprawiło, że Nagant był wyjątkowo nieprzyjazny wobec przybyszów. W rezultacie ucierpiała skuteczność bojowa i tak niezbyt celnego rewolweru. Tylko bardzo doświadczony strzelec mocną ręką mógł trafić w cel z odległości 50 kroków.
JEŚLI ZNUDZISZ SIĘ CZYTANIEM, ARTYKUŁ MOŻESZ ZOBACZYĆ TUTAJ:
Drugą poważną wadą był system przeładowania. Istnieją trzy główne systemy ładowania broni obrotowej. Pierwszym z nich jest umieszczenie amunicji pod zatyczką. Drugi to umieszczenie amunicji w uchylnym magazynku. Trzeci to umieszczenie amunicji w otwartym sklepie w wyniku „rozbicia” konstrukcji broni.
Tak więc głównym problemem rewolwerów z 1895 roku było to, że bęben w nich nie przechylał się w żaden sposób, co powodowało niemożliwe szybkie ładowanie nabojów, a także uniemożliwiało stosowanie kaset obrotowych z naboje. Nagant był ładowany po jednym naboju na raz, który umieszczano w bębnie po prawej stronie po wepchnięciu zatyczki mocującej. Co gorsza, ponieważ rewolwer nie składał zapasu amunicji, strzelec nie miał możliwości szybkiego opróżnienia bębna ze zużytych nabojów. Aby to zrobić, trzeba było je wypychać jeden po drugim, po uprzednim przeniesieniu wyciora w tryb dźwigni. Sytuację komplikował specyficzny kształt łusek rewolwerów, które często po strzale zacinały się w bębnie.
Tak więc przeładowanie rewolwerów z 1895 roku było kolejnym zadaniem. Najbardziej zaawansowani strzelcy starali się o dodatkowy bęben. Został wcześniej załadowany nabojami, po czym bęben został wymieniony w sytuacji bojowej. Wymagało to zręczności, gdyż konieczne było wykonanie niepełnego demontażu pistoletu (wyciągnięcie osiowego mechanizmu trzymającego zapas amunicji). Jak na ironię, przeładowanie z demontażem i ponownym montażem często zajmowało mniej czasu.
>>>>Pomysły na życie | NOVATE.RU<<<<
Mechanizm ładowania rewolweru został zmodernizowany dopiero w 1910 roku. Rewolwer miał wtedy normalny bęben odchylany do tyłu. Jednak dla rosyjskich strzelców miało to niewielkie znaczenie, ponieważ większość broni, która przeszła przez I wojnę światową, rewolucję i wojnę domową, to stare modele z 1895 roku.
Kontynuując temat, czytaj o dlaczego pistolet Mauser K96 nazywa się „snajperem”i czy mógł wylądować w celu oddalonym o 1 km.
Napisz w komentarzach, co o tym myślisz?
Źródło: https://novate.ru/blogs/111120/56716/
TO INTERESUJĄCE:
1. Dlaczego nie możesz spróbować wspiąć się na platformę, jeśli spadłeś na szyny w metrze?
2. Pistolet Lerker i Kuppini: dlaczego skuteczna broń do samoobrony została zakazana
3. Dlaczego czołgi mają palce gąsienicowe z głowami skierowanymi do wewnątrz, a ciągniki - na zewnątrz? (wideo)