Nawet ci, którzy nigdy nie podróżowali pociągiem, zapewne słyszeli choćby czubkiem ucha, że Rosja nie ma takiego toru kolejowego jak w krajach europejskich. Różni się szerokością, przez co podróżni muszą albo przesiąść się do pociągu, albo poczekać, aż ich wagon „przeskoczy” na węższy lub szerszy tor. Jaka jest przyczyna takiego stanu rzeczy i dlaczego wszyscy nie powinni robić tego samego miernika.
Współczesnemu człowiekowi niezwykle trudno jest zrozumieć, zaakceptować i pogodzić się z faktem, że wielu rzeczy, które dziś wydają mu się proste, oczywiste i zrozumiałe, niekoniecznie były takie dla poprzedniego pokolenia. Tak jest właśnie w przypadku torów kolejowych.
Jednak najpierw należy zauważyć, że tor kolejowy różni się nie tylko w Rosji i krajach europejskich. Ameryka Południowa korzysta z co najmniej 4 różnych torów kolejowych. Swój własny w Indiach i Pakistanie. W Afryce wykorzystywane są co najmniej 3 różne typy torów kolejowych. W Indochinach i Japonii występują dwie odmiany. Ponadto posiada własne tory kolejowe w Hiszpanii i Portugalii. A w Irlandii (w tym w jej północnej części brytyjskiej) nie ma takiej kolei jak w Wielkiej Brytanii. Co więcej, w pozostałej części Europy kolej stała się tym samym torem dopiero w XX wieku i Największe wysiłki na rzecz zjednoczenia na tym obszarze Europejczycy zaczęli podejmować dopiero po II wojnie światowej. wojna.
Dlaczego wszystko jest tak „zaniedbane”? W rzeczywistości odpowiedź jest niezwykle prosta: chodzi o różne technologie produkcji i układania kolei. Najbardziej aktywna faza rozwoju transportu kolejowego przypadła na okres rewolucji przemysłowej w połowie XIX wieku. Jednocześnie w tamtych czasach każdy kraj miał własnego producenta komponentów dla kolei, z których każdy z reguły zajmował się również układaniem szyn. Co więcej, wiele krajów miało kilka dużych gałęzi przemysłu iw niektórych przypadkach udało im się umieścić różne płótna w jednym kraju.
Liderami w dziedzinie budownictwa kolejowego w XIX wieku były USA, Wielka Brytania, Francja, a później Niemcy. Nie trzeba dodawać, że firmy z tych krajów otworzyły swoje biura w innych krajach, gdzie sprzedawały swoje technologie. Imperium Rosyjskie, w którym zbudowano dwie różne linie kolejowe, nie było wyjątkiem. Część płótna została stworzona przez Amerykanów (w XIX wieku Rosja i Stany Zjednoczone były dość bliskimi przyjaciółmi), a inną część płótna (mniejszą) ułożyli Brytyjczycy. Następnie Związek Radziecki stworzył własny przemysł kolejowy i własny tor, z: których tworzenie z oczywistych względów ekonomicznych zmuszono do oparcia się na istniejącym już żelazie drogi.
>>>>Pomysły na życie | NOVATE.RU<<<
Mimo to świat zmierza w kierunku unifikacji torów kolejowych. Proces ten nie jest szybki, ponieważ jest bardzo kosztowny i trudny technicznie. Co więcej, wiele krajów zachowuje własną produkcję szyn i podkładów, a także wagonów i ciągników, których nie można po prostu zabrać i zamknąć lub zmodernizować. Ale sprawy się toczą i w tej chwili około 60% całego toru kolejowego na świecie ma standard europejski, w tym Stany Zjednoczone i Kanada. Rozstaw kół „europejskiego” wynosi 1435 mm. Rosja używa sowieckiego miernika 1520 mm. Nawiasem mówiąc, najszerszy tor w Indiach, Pakistanie i Argentynie wynosi 1676 mm. Za nimi plasują się Hiszpania i Portugalia – 1668 mm. W Irlandii szerokość toru wynosi dokładnie 1600 mm, ale w Brazylii i Wietnamie (i wielu innych krajach Indochin) – 1000 mm.
Kontynuując temat, czytaj o dlaczego nie możesz spróbować wspiąć się na platformęjeśli spadłeś na szynach w metrze.
Źródło: https://novate.ru/blogs/080121/57374/
TO INTERESUJĄCE:
1. DSzK - główny ciężki karabin maszynowy Związku Radzieckiego, który jest używany do dziś
2. 7 mało znanych radzieckich pojazdów terenowych, które bez wysiłku pokonują błoto i przeszkody
3. Jakie dziwne kapelusze nosili afgańscy mudżahedini na głowach?