Od czasu pojawienia się lotnictwa pilot samolotu był i pozostaje jednym z najbardziej romantycznych zawodów. Na początku XX wieku lotnicy byli powszechnie postrzegani w społeczeństwie jako prawdziwi bohaterowie. Poza tym byli jednymi z najbardziej kwalifikujących się konkurentów wszechczasów! W tym czasie biały jedwabny szal stał się jednym z najważniejszych elementów romantycznego wizerunku pilota. Czas dowiedzieć się, skąd się wzięła i dlaczego jest potrzebna.
Pierwsza wojna światowa była pierwszym poważnym konfliktem zbrojnym, w który zaangażowane były samoloty wojskowe. W tym czasie Siły Powietrzne we wszystkich krajach znajdowały się w stanie embrionalnym i wiele rzeczy wciąż nie zostało doprowadzonych do celu, nie do perfekcji, ale przynajmniej do głowy. Uderzającym tego przykładem było wyposażenie lotnicze, które trzeba było kilkakrotnie udoskonalać. Co ciekawe, inicjatywa w tym czasie często wychodziła z dołu.
Kokpity pierwszego samolotu nie miały pełnego przeszklenia. Nie było kombinezonów lotniczych, które przejęłyby rolę systemu podtrzymywania życia pilota. Mimo to nawet na niezbyt dużych wysokościach zrobiło się bardzo zimno. Problem rozwiązano metodami dostępnymi na początku XX wieku. Piloci nosili ciepłą odzież, ocieplane hełmy, gogle chroniące oczy przed wiatrem, a także skórzane kurtki lub płaszcze przeciwdeszczowe z kołnierzem, które miały chronić ciało i dłonie przed podmuchami zimnego wiatru.
Jedynym problemem było to, że odzież z wysokim kołnierzem była wyjątkowo niepraktyczna w walce powietrznej. Ponieważ w tamtym czasie nie było nowoczesnych narzędzi do wykrywania, piloci mogli polegać jedynie na wizualnej obserwacji ziemi i wroga na niebie. Musiałem dużo odwracać głowę. Tyle, że nawet naszyty kołnierzyk nie uratował. Dosłownie jednym lotem pilot mógł otrzeć szyję krwią.
To wtedy francuscy piloci jako pierwsi pomyśleli o jedwabnych chustach. Piloci po prostu zaczęli wycinać szaliki z materiałów na spadochronach. A spadochrony były wtedy robione tylko z jedwabiu. Rezultatem jest nie tylko praktyczny ochraniacz karku, ale także modny dodatek. Dowództwo szybko zaaprobowało inicjatywę oficerów i wkrótce jedwabny szal stał się obowiązkowym elementem wyposażenia wielu jednostek. A po I wojnie światowej biały szal stał się również jednym z symboli pilotów.
Do II wojny światowej, wraz z rozwojem profesjonalnego sprzętu, stopniowo zapomniano o chustach lotniczych. Chociaż nadal były używane w wielu jednostkach i dywizjach, w tym w Związku Radzieckim. Dziś, w dobie wodoodpornych kombinezonów wykonanych z nowoczesnych materiałów, szaliki nie są potrzebne. Niemniej jednak w wielu krajach są one częścią tradycyjnej i uroczystej garderoby pilotów Sił Powietrznych. Na przykład w Szwecji jedwabne chusty w różnych kolorach wskazują na pilotów należących do różnych eskadr.
CZYTAJ TAKŻE: Dlaczego wojskowe okręty podwodne chowają śmigła?
Podsumowując, należy zauważyć, że w Internecie istnieje również mit, że podobno jedwabne szaliki zostały wykorzystane do określenia prędkości samolotu ze względu na to, że maszyny z I wojny światowej nie było kokpitu. Takie roszczenia są nie do obrony. Sprzęt był znacznie skromniejszy niż nawet maszyny drugiej wojny światowej, ale czujniki prędkości i ciśnienia już istniały. Wystarczy spojrzeć na zdjęcie kokpitu samolotu z początku XX wieku.
>>>>Pomysły na życie | NOVATE.RU<<<<
Jeśli chcesz wiedzieć jeszcze więcej interesujących rzeczy, to powinieneś o nich poczytać 6 zasad dla załogi samolotuo którym wolą milczeć.
Źródło: https://novate.ru/blogs/150820/55687/